刺客聶隱娘 (2015)
Jak się cieszę, że zawierzyłem intuicji i nie poszedłem na "Zabójczynię" do kina. Nawet w zaciszu domowych pieleszy obejrzenie tego filmu nie przyszło mi łatwo. Nie potrafiłem zachwycić się nim tak, jak uczynił to świat. Dla mnie jest to opowieść pozbawiona sensu i do tego niezbyt atrakcyjna formalnie.
Film jest historią Yinniang, która wraca do rodzinnego domu z misją zabicia swojego kuzyna. Ten rządzi bowiem prowincją, która uniezależniła się od cesarstwa, co rzecz jasna sprawia, że ma wielu wrogów. Jak się okazuje Yinniang i kuzyna łączy przeszłość. Dziewczyna wychowywała się z myślą, że zostanie jego żoną. I była z tej myśli bardzo zadowolona. Polityczna konieczność sprawiła jednak, że kuzyn został ożeniony z inną. Tak właśnie Yinniang wkroczyła na drogę, która uczyniła z niej zabójczynię...
Choć jest zabójczynią wybrakowaną, co zostaje powiedziane wprost na początku filmu i powtórzone na jego końcu. I to właśnie to powtórzenie sprawia, że cała historia jest w moich oczach pozbawiona sensu. Nie widzę tu bowiem drogi, która prowadzi do zmiany, nawet jeśli dociera się z powrotem do punktu początkowego. W tym filmie nic się nie dzieje, nikt się nie zmienia. Yinniang wysłana została z misją zabicia kuzyna, ponieważ oceniono, że jest zbyt sentymentalna. Nie potrafię zrozumieć, co powodowało jej przełożoną, że uznała, iż nagle, w obliczu najważniejszej jej sercu osoby, ten sentyment zostanie przezwyciężony. Logicznie i emocjonalnie ta historia po prostu nie trzyma się kupy.
Niestety forma jest niewiele lepsza. Jeszcze kiedy akcja rozgrywała się w zamkniętych przestrzeniach, "Zabójczyni" sprawiała niezłe wrażenie estetyczne. Wystarczyło jednak, by ekipa trafiła w plenery, by film zmieniał się w kino amatorskie. Wrażenie to nieudolnie próbowano ukryć dodając różnego rodzaju dźwięki. Ale one tylko jeszcze bardziej mniej irytowały.
Jest tylko jednak rzecz, która mi się naprawdę spodobała – to melodia, która leci podczas napisów końcowych.
I pomyśleć, że dawno temu byłem pod wrażeniem prac reżysera.
Ocena: 2
Film jest historią Yinniang, która wraca do rodzinnego domu z misją zabicia swojego kuzyna. Ten rządzi bowiem prowincją, która uniezależniła się od cesarstwa, co rzecz jasna sprawia, że ma wielu wrogów. Jak się okazuje Yinniang i kuzyna łączy przeszłość. Dziewczyna wychowywała się z myślą, że zostanie jego żoną. I była z tej myśli bardzo zadowolona. Polityczna konieczność sprawiła jednak, że kuzyn został ożeniony z inną. Tak właśnie Yinniang wkroczyła na drogę, która uczyniła z niej zabójczynię...
Choć jest zabójczynią wybrakowaną, co zostaje powiedziane wprost na początku filmu i powtórzone na jego końcu. I to właśnie to powtórzenie sprawia, że cała historia jest w moich oczach pozbawiona sensu. Nie widzę tu bowiem drogi, która prowadzi do zmiany, nawet jeśli dociera się z powrotem do punktu początkowego. W tym filmie nic się nie dzieje, nikt się nie zmienia. Yinniang wysłana została z misją zabicia kuzyna, ponieważ oceniono, że jest zbyt sentymentalna. Nie potrafię zrozumieć, co powodowało jej przełożoną, że uznała, iż nagle, w obliczu najważniejszej jej sercu osoby, ten sentyment zostanie przezwyciężony. Logicznie i emocjonalnie ta historia po prostu nie trzyma się kupy.
Niestety forma jest niewiele lepsza. Jeszcze kiedy akcja rozgrywała się w zamkniętych przestrzeniach, "Zabójczyni" sprawiała niezłe wrażenie estetyczne. Wystarczyło jednak, by ekipa trafiła w plenery, by film zmieniał się w kino amatorskie. Wrażenie to nieudolnie próbowano ukryć dodając różnego rodzaju dźwięki. Ale one tylko jeszcze bardziej mniej irytowały.
Jest tylko jednak rzecz, która mi się naprawdę spodobała – to melodia, która leci podczas napisów końcowych.
I pomyśleć, że dawno temu byłem pod wrażeniem prac reżysera.
Ocena: 2
Komentarze
Prześlij komentarz