Jungle (2017)
Niestety wychodzi na to, że "Wolf Creek" to był szczęśliwy traf. "Dżungla" to już kolejny film w dorobku Grega McLeana, który rozczarowuje. W tym przypadku dochodzi jeszcze niepomierne zdumienie. "Dżungla" to bowiem niezwykle ekscytująca opowieść, a Australijczyk zdołał wypełnić ją prawie dwiema godzinami nudy. To naprawdę jest nie byle jaki wyczyn.
McLean jest dobry jedynie w scenach, które wymagały epatowania obrzydliwościami - kiedy trzeba pokazać pokiereszowane stopy albo celebrować wyciąganie pasożyta, który zagnieździł się pod skórą. Całkiem nieźle wychodziło reżyserowi również kręcenie dynamicznych scen survivalowych jak na przykład topienie się jednego z bohaterów.
Jednak takich scen w filmie nie ma zbyt wiele, więc sztuczki McLean na nic się zdają. Przez znaczną część "Dżungla" jest opowieścią o deterioracji relacji międzyludzkich w obliczu nieubłaganych okoliczności przyrody. Przyjaźń trójki bohaterów zostaje wystawiona na ciężką próbę, układ sił się zmienia, a co za tym idzie i wzajemna ocena przyjaciół. Niestety reżyser nie ma jakichkolwiek umiejętności w pokazywaniu procesu zmieniania się grupowej dynamiki.
Drugą część filmu stanowi zaś historia zmagań nieprzystosowanego do życia na łonie przyrody człowieka z dziką i nieprzewidywalną naturą. I tu również McLean poległ na całej linii. Nie czułem zagrożenia, nie czułem czającej się tuż za drzewem śmierci, nie podobało mi się to, jak reżyser pokazywał zwężanie się pola percepcji, jak prezentuje zanikanie granicy między jawą a snem. McLean serwuje te sceny ciężką ręką, podczas gdy opowieść wymagała delikatności i precyzji.
Koleje losów bohaterów też wyglądały sztucznie. Miejscami trudno było mi uwierzyć, że pokazane wydarzenia miały miejsce naprawdę. Nie kupuję tego, jak trójka bohaterów spotkała Karla i dała się mu namówić na wyprawę w nieznane rejony dżungli. Za naciągany uważam też finał historii. I nawet niezła gra aktorów niewiele zrobiła, by przekonać mnie do tego, że tak właśnie toczyły się losy Yossiego, Kevina, Marcusa i Karla.
Ocena: 4
McLean jest dobry jedynie w scenach, które wymagały epatowania obrzydliwościami - kiedy trzeba pokazać pokiereszowane stopy albo celebrować wyciąganie pasożyta, który zagnieździł się pod skórą. Całkiem nieźle wychodziło reżyserowi również kręcenie dynamicznych scen survivalowych jak na przykład topienie się jednego z bohaterów.
Jednak takich scen w filmie nie ma zbyt wiele, więc sztuczki McLean na nic się zdają. Przez znaczną część "Dżungla" jest opowieścią o deterioracji relacji międzyludzkich w obliczu nieubłaganych okoliczności przyrody. Przyjaźń trójki bohaterów zostaje wystawiona na ciężką próbę, układ sił się zmienia, a co za tym idzie i wzajemna ocena przyjaciół. Niestety reżyser nie ma jakichkolwiek umiejętności w pokazywaniu procesu zmieniania się grupowej dynamiki.
Drugą część filmu stanowi zaś historia zmagań nieprzystosowanego do życia na łonie przyrody człowieka z dziką i nieprzewidywalną naturą. I tu również McLean poległ na całej linii. Nie czułem zagrożenia, nie czułem czającej się tuż za drzewem śmierci, nie podobało mi się to, jak reżyser pokazywał zwężanie się pola percepcji, jak prezentuje zanikanie granicy między jawą a snem. McLean serwuje te sceny ciężką ręką, podczas gdy opowieść wymagała delikatności i precyzji.
Koleje losów bohaterów też wyglądały sztucznie. Miejscami trudno było mi uwierzyć, że pokazane wydarzenia miały miejsce naprawdę. Nie kupuję tego, jak trójka bohaterów spotkała Karla i dała się mu namówić na wyprawę w nieznane rejony dżungli. Za naciągany uważam też finał historii. I nawet niezła gra aktorów niewiele zrobiła, by przekonać mnie do tego, że tak właśnie toczyły się losy Yossiego, Kevina, Marcusa i Karla.
Ocena: 4
Komentarze
Prześlij komentarz