L'attesa (2015)
Wszyscy jesteśmy egoistami. Ta prawda staje tym wyraźniej widoczna, im silniejszych dotyczy emocji. A trudno o bardziej totalne doświadczenie niż żałoba po utraconym dziecku.
Właśnie z taką sytuacją mamy do czynienia w "Oczekiwaniu". Anna właśnie pogrzebała syna. Był on już dorosłym, choć jeszcze młodym, mężczyzną. Miał całe życie przed sobą. A jednak matka wciąż jest na ziemi, a on już w niej spoczywa. I wtedy pojawia się ona – dziewczyna zmarłego syna. Jeanne przyjechała na zaproszenie chłopaka. Nie wie jednak, że ten właśnie zmarł. I Anna jej tego nie powie. Otoczenie na jej zachowanie patrzeć będzie z dezaprobatą: jak tak można? Ale dla Anny nie liczą się ani uczucia Jeanne ani opinia innych. Właśnie pogrzebała syna, a niespodziewany gość jest ostatnim jej łącznikiem z życiem, które się skończyło. Przez chwilę może jeszcze czuć się tak, jakby cząstka syna była z nią, żywa, pełna radości, problemów, nadziei na przyszłość. To egoistyczne pragnienie, ale czy można się mu dziwić?
Tę nietypową relację, jaka połączy matkę i dziewczynę, twórcy filmu nie do końca potrafią sprzedać. Wychodzi na wierzch sceniczny rodowód scenariusza. Na deskach teatru umowność wydobyłaby emocjonalną głębię opowieści. W filmie, wśród dosłowności kolejnych kadrów, fabuła staje się wydumana i nienaturalna. Owszem Juliette Binoche jest - jak zwykle – świetna, a Lou de Laâge dotrzymuje jej kroku, jednak aktorkom nie udaje się zatuszować fałszu tkwiącego w fabule. Trzeba się mocno postarać, żeby zaakceptować ramy opowieści. Kiedy jednak to już nastąpi, reszta okazuje się być całkiem w porządku. Szczególnie, że oprócz gry aktorskiej na plus zaliczyć można również pracę operatora.
Ocena: 6
Właśnie z taką sytuacją mamy do czynienia w "Oczekiwaniu". Anna właśnie pogrzebała syna. Był on już dorosłym, choć jeszcze młodym, mężczyzną. Miał całe życie przed sobą. A jednak matka wciąż jest na ziemi, a on już w niej spoczywa. I wtedy pojawia się ona – dziewczyna zmarłego syna. Jeanne przyjechała na zaproszenie chłopaka. Nie wie jednak, że ten właśnie zmarł. I Anna jej tego nie powie. Otoczenie na jej zachowanie patrzeć będzie z dezaprobatą: jak tak można? Ale dla Anny nie liczą się ani uczucia Jeanne ani opinia innych. Właśnie pogrzebała syna, a niespodziewany gość jest ostatnim jej łącznikiem z życiem, które się skończyło. Przez chwilę może jeszcze czuć się tak, jakby cząstka syna była z nią, żywa, pełna radości, problemów, nadziei na przyszłość. To egoistyczne pragnienie, ale czy można się mu dziwić?
Tę nietypową relację, jaka połączy matkę i dziewczynę, twórcy filmu nie do końca potrafią sprzedać. Wychodzi na wierzch sceniczny rodowód scenariusza. Na deskach teatru umowność wydobyłaby emocjonalną głębię opowieści. W filmie, wśród dosłowności kolejnych kadrów, fabuła staje się wydumana i nienaturalna. Owszem Juliette Binoche jest - jak zwykle – świetna, a Lou de Laâge dotrzymuje jej kroku, jednak aktorkom nie udaje się zatuszować fałszu tkwiącego w fabule. Trzeba się mocno postarać, żeby zaakceptować ramy opowieści. Kiedy jednak to już nastąpi, reszta okazuje się być całkiem w porządku. Szczególnie, że oprócz gry aktorskiej na plus zaliczyć można również pracę operatora.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz