The Man Who Knew Infinity (2015)
Prawdopodobnie, gdybym obejrzał "Człowieka, który poznał nieskończoność" zanim zobaczyłem "Powiernika królowej", to wyżej bym go oceniał. A tak wydał mi się jedynie bladą kopią obrazu Stephena Frearsa.
Oczywiście twórcy biografii Ramanujana mieli trudniejsze zadanie. Pokazanie matematyki tak skomplikowanej, jak tą, którą uprawiał Ramanujan (nawet 90 lat po jego śmierci wiele implikacji jego równań zaczynamy dopiero poznawać i rozumieć), to zadanie przekraczające możliwości większości twórców. Matematyka w ogóle nie jest tematem zbyt filmowym, a przecież tutaj dochodził dodatkowy problem z tym, że Ramanujan po prostu intuicyjnie rozumiał matematykę i najzwyczajniej w świecie widział wzory i rozwiązania, bez procesu dochodzenia do wyniku ostatecznego, więc jak reżyser miał niby uchwycić to, co nieuchwytne?
Odpowiedź jest oczywiście prosta – mówić o geniuszu matematycznym nie wprost, lecz poprzez jego relacje z innymi ludźmi. Pod tym względem biografia Ramanujana jest bliźniaczo podobna do tej Abdula Karima. Obaj zostawili rodziny w Indiach i przybyli do Anglii. Obaj spotykali się z przejawami rasizmu lub wrogości wynikającej z poczucia zagrożenia tych, którzy czuli, że ich zastępują. Obaj znaleźli wsparcie w przyjaźni z ważnymi osobami i to dzięki nim mogli trwać i czynić to, co ich unieśmiertelniło w zbiorowej pamięci.
O ile jednak Frears doskonale widział, jak pokazać relację królowej Wiktorii i Abdula Karima, o tyle Matt Brown nie był w stanie tego samego uczynić dla Ramanujana i G.H. Hardy'ego. Nie pomogło to, że tego pierwszego gra Dev Patel, a tego drugiego Jeremy Irons. Po prostu ich relacja jest zbyt topornie zapisana w scenariuszu, czego reżyser nie potrafił obejść (zapewne dlatego, że sam ten scenariusz napisał). Brakuje filmowi humoru, ciepła, a przede wszystkim wrażliwości i przenikliwości w prezentacji tej relacji. A to oznacza, że najzwyczajniej w świecie film emocjonalnie ze mną nie rezonował.
Ocena: 4
Oczywiście twórcy biografii Ramanujana mieli trudniejsze zadanie. Pokazanie matematyki tak skomplikowanej, jak tą, którą uprawiał Ramanujan (nawet 90 lat po jego śmierci wiele implikacji jego równań zaczynamy dopiero poznawać i rozumieć), to zadanie przekraczające możliwości większości twórców. Matematyka w ogóle nie jest tematem zbyt filmowym, a przecież tutaj dochodził dodatkowy problem z tym, że Ramanujan po prostu intuicyjnie rozumiał matematykę i najzwyczajniej w świecie widział wzory i rozwiązania, bez procesu dochodzenia do wyniku ostatecznego, więc jak reżyser miał niby uchwycić to, co nieuchwytne?
Odpowiedź jest oczywiście prosta – mówić o geniuszu matematycznym nie wprost, lecz poprzez jego relacje z innymi ludźmi. Pod tym względem biografia Ramanujana jest bliźniaczo podobna do tej Abdula Karima. Obaj zostawili rodziny w Indiach i przybyli do Anglii. Obaj spotykali się z przejawami rasizmu lub wrogości wynikającej z poczucia zagrożenia tych, którzy czuli, że ich zastępują. Obaj znaleźli wsparcie w przyjaźni z ważnymi osobami i to dzięki nim mogli trwać i czynić to, co ich unieśmiertelniło w zbiorowej pamięci.
O ile jednak Frears doskonale widział, jak pokazać relację królowej Wiktorii i Abdula Karima, o tyle Matt Brown nie był w stanie tego samego uczynić dla Ramanujana i G.H. Hardy'ego. Nie pomogło to, że tego pierwszego gra Dev Patel, a tego drugiego Jeremy Irons. Po prostu ich relacja jest zbyt topornie zapisana w scenariuszu, czego reżyser nie potrafił obejść (zapewne dlatego, że sam ten scenariusz napisał). Brakuje filmowi humoru, ciepła, a przede wszystkim wrażliwości i przenikliwości w prezentacji tej relacji. A to oznacza, że najzwyczajniej w świecie film emocjonalnie ze mną nie rezonował.
Ocena: 4
Komentarze
Prześlij komentarz