Unter der Haut (2015)
Czasami warto opowiadać historię z różnych punktów widzenia. Są jednak i takie filmy, które lepiej wyszłyby, gdyby ich twórcy postanowili opowiedzieć tylko o jednej stronie. Do tych drugich należy właśnie dramat "Co nas łączy?".
Jest to historia małżeństwa z długim stażem i trójką dorastających dzieci. Alice zaczyna się orientować, że jej mąż Frank dziwnie się zachowuje. Wkrótce pozna tego przyczynę, co wstrząśnie jej życiem. I właśnie to, jak kobieta radzi sobie (czy też nie) z rewelacją, że jej mąż zakochał się w facecie, wydała mi się najciekawsza. Jej początkowe negowanie całej sytuacji, kurczowe trzymanie się tego, co wypracowali przez prawie dwie dekady wspólnego życia. Wydało mi się interesujące to, że reżyserka zdecydowała, iż tuż po odkryciu przez bohaterkę prawdy, nie będzie miał miejsce żaden histeryczny atak. To niezwykły zabieg, stojący w kontrze z oczekiwaniami. Jednak nie robi wrażenia, jakie powinien. A wszystko przez to, że reżyserka nie trzyma się bohaterki. Zamiast tego widzimy męża miotającego się wśród sprzecznych popędów. Jest też miejsce na empatyczne głaskanie po główce trójki dzieci, które oczywiście również po swojemu całą sprawę przeżywają.
Tak, perspektywa męża i dzieci jest ciekawa. Tak, to też były dobre tematy do dla filmu. Ale nie tego filmu. Próba pogodzenia różnych perspektyw po prostu rozwodniła całość. Efektem tego jest papka, którą z trudem przetrwałem. Tym bardziej, że aktorsko też się niezbyt szczególnie prezentuje. Ursina Lardi jest co prawda w porządku, ale reszta obsady zasługiwała na bycie wyłącznie na dalekim drugim planie.
Ocena: 4
Jest to historia małżeństwa z długim stażem i trójką dorastających dzieci. Alice zaczyna się orientować, że jej mąż Frank dziwnie się zachowuje. Wkrótce pozna tego przyczynę, co wstrząśnie jej życiem. I właśnie to, jak kobieta radzi sobie (czy też nie) z rewelacją, że jej mąż zakochał się w facecie, wydała mi się najciekawsza. Jej początkowe negowanie całej sytuacji, kurczowe trzymanie się tego, co wypracowali przez prawie dwie dekady wspólnego życia. Wydało mi się interesujące to, że reżyserka zdecydowała, iż tuż po odkryciu przez bohaterkę prawdy, nie będzie miał miejsce żaden histeryczny atak. To niezwykły zabieg, stojący w kontrze z oczekiwaniami. Jednak nie robi wrażenia, jakie powinien. A wszystko przez to, że reżyserka nie trzyma się bohaterki. Zamiast tego widzimy męża miotającego się wśród sprzecznych popędów. Jest też miejsce na empatyczne głaskanie po główce trójki dzieci, które oczywiście również po swojemu całą sprawę przeżywają.
Tak, perspektywa męża i dzieci jest ciekawa. Tak, to też były dobre tematy do dla filmu. Ale nie tego filmu. Próba pogodzenia różnych perspektyw po prostu rozwodniła całość. Efektem tego jest papka, którą z trudem przetrwałem. Tym bardziej, że aktorsko też się niezbyt szczególnie prezentuje. Ursina Lardi jest co prawda w porządku, ale reszta obsady zasługiwała na bycie wyłącznie na dalekim drugim planie.
Ocena: 4
Komentarze
Prześlij komentarz