Au revoir là-haut (2017)
Nie jestem wielkim fanem reżyserskich dokonań Alberta Dupontela. Zdecydowanie wolę, kiedy jest tylko aktorem. Nakręconym przez niego dziełom brakuje oddechu, niewymuszonej inwencji, co doskonale widać w "Do zobaczenia w zaświatach".
Ekranizacja książki Pierre'a Lemaître'a wymagała twórcy o sporej dozie filmowej finezji. Sama w sobie jest to bowiem epicka opowieść, która skrywa wiele zakamarków, drobiazgów, bogactwo myśli. To fresk o Francji zmagającej się z traumą I wojny światowej. To przypowieść o różnicach społecznych i związanych z tym aspiracjach, ambicjach. To opowieść o moralności, o poczuciu winy, odpowiedzialności i autodestrukcji, której nic nie jest w stanie powstrzymać, nawet szczerość uczuć. To historia o przeznaczeniu i karmie.
Dupontel z tego wszystkiego zdawał sobie sprawę i widać, że chciał to w jakiś sposób zawrzeć w swoim filmie. Dlatego też stara się, jak może, by nadać obrazowi rozmach, by nasycić go ekscentrycznymi szczególikami, by jego opowieść w opowieści była barwna, przewrotna, niepozbawiona ironii i gorzkiego humoru. Ale im bardziej się stara, tym toporniej film wypada. Całość wygląda tak, jakby Dupontel nieudolnie kopiował Jean-Pierre'a Jeuneta. "Do zobaczenia w zaświatach" stylistyką, tempem, montażem, konstrukcją scen przypomina mi "Delicatessen" i "Amelię". To, co u Jeuneta zmieniało się w magię u Dupontela jest jednak produktem mechanicznym pozbawionym całej magii.
"Do zobaczenia w zaświatach" nie wznosi się poza historię swoich bohaterów. Dużo jest tu faktów, zwrotów akcji, skupianiu na zachowaniu. Za mało jest za to portretów psychologicznych. To krzywdzi w dużej mierze postać Edouarda Péricourta, który ukrył się za maskami i stał się dla reżysera postacią kompletnie nieczytelną. A szkoda, bo jest to bohater o olbrzymim potencjalne, który mógł mnie poruszyć do żywego, gdyby ktoś inny wziął się za ekranizację książki Lemaître'a.
Film za to od strony technicznej jest bez zarzutu: zdjęcia, kostiumy i scenografie wypadają imponująco w każdym calu.
Ocena: 5
Ekranizacja książki Pierre'a Lemaître'a wymagała twórcy o sporej dozie filmowej finezji. Sama w sobie jest to bowiem epicka opowieść, która skrywa wiele zakamarków, drobiazgów, bogactwo myśli. To fresk o Francji zmagającej się z traumą I wojny światowej. To przypowieść o różnicach społecznych i związanych z tym aspiracjach, ambicjach. To opowieść o moralności, o poczuciu winy, odpowiedzialności i autodestrukcji, której nic nie jest w stanie powstrzymać, nawet szczerość uczuć. To historia o przeznaczeniu i karmie.
Dupontel z tego wszystkiego zdawał sobie sprawę i widać, że chciał to w jakiś sposób zawrzeć w swoim filmie. Dlatego też stara się, jak może, by nadać obrazowi rozmach, by nasycić go ekscentrycznymi szczególikami, by jego opowieść w opowieści była barwna, przewrotna, niepozbawiona ironii i gorzkiego humoru. Ale im bardziej się stara, tym toporniej film wypada. Całość wygląda tak, jakby Dupontel nieudolnie kopiował Jean-Pierre'a Jeuneta. "Do zobaczenia w zaświatach" stylistyką, tempem, montażem, konstrukcją scen przypomina mi "Delicatessen" i "Amelię". To, co u Jeuneta zmieniało się w magię u Dupontela jest jednak produktem mechanicznym pozbawionym całej magii.
"Do zobaczenia w zaświatach" nie wznosi się poza historię swoich bohaterów. Dużo jest tu faktów, zwrotów akcji, skupianiu na zachowaniu. Za mało jest za to portretów psychologicznych. To krzywdzi w dużej mierze postać Edouarda Péricourta, który ukrył się za maskami i stał się dla reżysera postacią kompletnie nieczytelną. A szkoda, bo jest to bohater o olbrzymim potencjalne, który mógł mnie poruszyć do żywego, gdyby ktoś inny wziął się za ekranizację książki Lemaître'a.
Film za to od strony technicznej jest bez zarzutu: zdjęcia, kostiumy i scenografie wypadają imponująco w każdym calu.
Ocena: 5
Komentarze
Prześlij komentarz