Napoli velata (2017)

Na Ferzanie Özpeteku można polegać jak na Zawiszy. Zawsze wiem, co dostanę, zanim jeszcze pójdę na jego film do kina . Z tego też powodu dla mnie "Neapol spowity tajemnicą" nie był żadną tajemnicą. Jak to u reżysera bywa sekrety z przeszłości, śmierć i miłość znów splotą się tworząc historię wielkiego uczucia, któremu na przeszkodzie staną równie wielkie problemy. Zbrodnie w afekcie i te z premedytacją, rozbudzone uczucia i niezbadane ścieżki, jakimi podąża serce - stały zestaw tematów plus powrót do aktorów i aktorek, z którymi pracował w przeszłości, sprawiają, że obcowanie z tym filmem jest jak powrót po latach do miejsc, które kiedyś znało się w najdrobniejszym szczególe. Odnajduję tu elementy z takich jego filmów jak "Okna", "On, ona i on" czy "Magnifica presenza".

Tym razem jednak film Özpeteka nie zrobił na mnie aż takiego wrażenia, jak choćby "Zapnijcie pasy". W zasadzie uważam go - obok "Saturno contro" - za najsłabsze dokonanie reżysera. Choć bowiem tematycznie wszystko jest w porządku, to kuleje intensywność. Özpetek zabiera nas poza granice szaleństwa, gdzie emocje są tak silne, że tworzą własną rzeczywistość, że prawa logiki tracą rację bytu. A jednak relacje głównej bohaterki z dwoma kandydatami do jej ręki są blade. Trójka postaci wypada lepiej, kiedy przyglądam się im z osobna, a nie wtedy, kiedy wchodzą ze sobą w interakcje. Jej więź z ciotką i historia traumy rodzinnej nie wyciska ze mnie łez, a pozostałe wątki są atrakcyjne jedynie w swojej formie, ale nie w tym, jaką reakcję we mnie wywołują.

Całość oczywiście jest zmysłowa i wysmakowana. Özpetek wie, jak wykorzystać obrazy, jak delektować się ciałami swoich aktorów, bogactwem scenografii, a także muzyką. Choć jeśli chodzi o klimat Neapolu, to muszę powiedzieć, że jestem zawiedziony. Spodziewałem się po reżyserze czegoś ekstra.

To wciąż film, który z chęcią obejrzałem. Jednak od reżysera oczekuję więcej melodramatyzmu, więcej uczuć, więcej ckliwości i kiczu.

Ocena: 6