D'après une histoire vraie (2017)
Czy Roman Polański cierpi na Alzheimera? "Prawdziwa historia" to nie jest bowiem starcze kino, lecz rzecz, którą mógł nakręcić wyłącznie dzieciak - ktoś, komu wydaje się, że dużo wie o życiu, a tak naprawdę nic sam nie przeżył. To obraz kogoś, kto przekonany jest o tym, że ma świeży i odkrywczy pomysł, po czym robi kolaż, budując swoją opowieść na fragmentach ukradzionych z jedynego źródła o życiu i świecie - innych dzieł.
"Prawdziwa historia" to standardowa opowieść o twórczym wampiryzmie. Przewrotka polega tu na tym, że ów wampiryzm został skierowany przez twórczynię na nią samą. W filmie pojawia się obowiązkowa postać psychofanki. Jest problem blokady twórczej i zmaganie się z wewnętrznymi oporami w celu napisania dzieła życia. Jest to wreszcie kolejna mitologizująca zawód pisarza opowieść, gdzie dzieło okupione jest osobistym dramatem, ale w zamian pisze się samo.
Film mogły uratować aktorki, ale Polański zrobił wszystko, by rozwodnić intensywność relacji łączącej dwie bohaterki. Jest w tym tak skuteczny, że powstał filmowy ekwiwalent leku homeopatycznego (w którym substancja aktywna jest zawsze maksymalnie rozrzedzona). Reżyser rozwleka sceny, przez co gubi się ich znaczenie. Kiedy próbuje wprowadzić jakąś nagłą narracyjną wywrotkę, jest to prowadzone w sposób tak rachityczny, że nie wywołuje nawet złości swoją nieudolnością. Zamiast angażować mrocznym thrillerem psychologicznym, Polański przynudza sugerując, że mamy do czynienia z wariacją "Misery" tylko po to, by na koniec widza zaskoczyć. Jakoś nie chce mi się jednak wierzyć, by ktokolwiek dał się na to nabrać. Dla mnie od pierwszej sceny w kawiarence było jasne, jaka będzie puenta, ale jednocześnie bardzo liczyłem na to, że jednak się mylę, że Polański mimo wszystko wykona jakieś niekonwencjonalne posunięcie.
W efekcie jedyną rzeczą, która zdołała mnie w filmie zaintrygować, był image Evy Green. W niektórych scenach wyglądała bowiem niczym młodsza wersja Charlotte Rampling.
Ocena: 2
"Prawdziwa historia" to standardowa opowieść o twórczym wampiryzmie. Przewrotka polega tu na tym, że ów wampiryzm został skierowany przez twórczynię na nią samą. W filmie pojawia się obowiązkowa postać psychofanki. Jest problem blokady twórczej i zmaganie się z wewnętrznymi oporami w celu napisania dzieła życia. Jest to wreszcie kolejna mitologizująca zawód pisarza opowieść, gdzie dzieło okupione jest osobistym dramatem, ale w zamian pisze się samo.
Film mogły uratować aktorki, ale Polański zrobił wszystko, by rozwodnić intensywność relacji łączącej dwie bohaterki. Jest w tym tak skuteczny, że powstał filmowy ekwiwalent leku homeopatycznego (w którym substancja aktywna jest zawsze maksymalnie rozrzedzona). Reżyser rozwleka sceny, przez co gubi się ich znaczenie. Kiedy próbuje wprowadzić jakąś nagłą narracyjną wywrotkę, jest to prowadzone w sposób tak rachityczny, że nie wywołuje nawet złości swoją nieudolnością. Zamiast angażować mrocznym thrillerem psychologicznym, Polański przynudza sugerując, że mamy do czynienia z wariacją "Misery" tylko po to, by na koniec widza zaskoczyć. Jakoś nie chce mi się jednak wierzyć, by ktokolwiek dał się na to nabrać. Dla mnie od pierwszej sceny w kawiarence było jasne, jaka będzie puenta, ale jednocześnie bardzo liczyłem na to, że jednak się mylę, że Polański mimo wszystko wykona jakieś niekonwencjonalne posunięcie.
W efekcie jedyną rzeczą, która zdołała mnie w filmie zaintrygować, był image Evy Green. W niektórych scenach wyglądała bowiem niczym młodsza wersja Charlotte Rampling.
Ocena: 2
Komentarze
Prześlij komentarz