God's Not Dead: A Light in Darkness (2018)
Na "Bóg nie umarł: Światło w ciemności" szedłem bez większych nadziei, że zobaczę przynajmniej niezły film. I zapewne dlatego wcale się nim nie zawiodłem. Mogę nawet powiedzieć, że miejscami byłem mile zaskoczony. Nie zmienia to jednak mojej ogólnej oceny: jest to rzecz, którą z trudem mogę nazwać filmem.
Debiutującemu za kamerą reżyserowi najwyraźniej wydawało się, że wystarczy dać postaciom jakieś kwestie do deklamowania, a kolejne sceny skleić tak, by budowały iluzję następstwa czasu, wydarzeń mających swoje przyczyny i skutki, a powstanie angażująca historia. Niestety, jak boleśnie można się przekonać podczas seansu trzeciej części "Bóg nie umarł", to zdecydowanie za mało. Na poziomie deklaratywnym w filmie mamy trzy emocjonalnie głębokie historie: pastora, który musi zrozumieć, jaka jest jego prawdziwa rola w kościele, dziewczyny, która przechodzi kryzys wiary i chłopaka, którego przepełnia gniew do kościoła za wydarzenia z przeszłości, co będzie miało swoje tragiczne konsekwencje. Na ekranie jednak żadna z tych historii nie robi wrażenia. Co prawda scenariusz jest transparentny i schematyczny, więc łatwo domyślić się intencji twórcy. Ale ani sposób realizacji filmu ani gra aktorska nie urzeczywistniają reżyserskich zamiarów.
To, co mnie jednak na plus zaskoczyło, to przesłanie filmu. Spodziewałem się (będąc świeżo po seansie "Pawła, apostoła Chrystusa") filmu, który będzie utwierdzał fanatyków w swoich przekonaniach, że chrześcijanie żyją w oblężonej twierdzy, że muszą na przemoc odpowiadać przemocą. "Światło w ciemności" odrzuca jednak to myślenie. I choć niewiele robi, by zachęcać wiernych do brania odpowiedzialności za obecny stan rzeczy, to przynajmniej głosi ideę pojednania, zasypywania podziałów, a nie ich wzmacniania w ślepym przekonaniu o własnej wyższości. Zastanawiam się, czy wierzący przyjmą to przesłanie. Mnie ono cieszy. Jest ono bowiem prawdziwym światełkiem w ciemnościach.
Ocena: 3
Debiutującemu za kamerą reżyserowi najwyraźniej wydawało się, że wystarczy dać postaciom jakieś kwestie do deklamowania, a kolejne sceny skleić tak, by budowały iluzję następstwa czasu, wydarzeń mających swoje przyczyny i skutki, a powstanie angażująca historia. Niestety, jak boleśnie można się przekonać podczas seansu trzeciej części "Bóg nie umarł", to zdecydowanie za mało. Na poziomie deklaratywnym w filmie mamy trzy emocjonalnie głębokie historie: pastora, który musi zrozumieć, jaka jest jego prawdziwa rola w kościele, dziewczyny, która przechodzi kryzys wiary i chłopaka, którego przepełnia gniew do kościoła za wydarzenia z przeszłości, co będzie miało swoje tragiczne konsekwencje. Na ekranie jednak żadna z tych historii nie robi wrażenia. Co prawda scenariusz jest transparentny i schematyczny, więc łatwo domyślić się intencji twórcy. Ale ani sposób realizacji filmu ani gra aktorska nie urzeczywistniają reżyserskich zamiarów.
To, co mnie jednak na plus zaskoczyło, to przesłanie filmu. Spodziewałem się (będąc świeżo po seansie "Pawła, apostoła Chrystusa") filmu, który będzie utwierdzał fanatyków w swoich przekonaniach, że chrześcijanie żyją w oblężonej twierdzy, że muszą na przemoc odpowiadać przemocą. "Światło w ciemności" odrzuca jednak to myślenie. I choć niewiele robi, by zachęcać wiernych do brania odpowiedzialności za obecny stan rzeczy, to przynajmniej głosi ideę pojednania, zasypywania podziałów, a nie ich wzmacniania w ślepym przekonaniu o własnej wyższości. Zastanawiam się, czy wierzący przyjmą to przesłanie. Mnie ono cieszy. Jest ono bowiem prawdziwym światełkiem w ciemnościach.
Ocena: 3
Komentarze
Prześlij komentarz