Tordenskjold & Kold (2016)
Dziwny to film. Za mało śmieszny, by traktować go jako komedię, zdecydowanie za mało wiarygodny, by traktować go jako kino biograficzno-historyczne. Peter Tordenskjold to postać historyczna. Dla Norwegów jest bohaterem, a jego pojedynek, w którym zginął, kiedy miał ledwie 30 lat, przeszedł do legend i do dziś jest przedmiotem sporów.
Film Henrika Rubena Genza mocno odbiega od standardowego kina biograficznego. Patrząc na sposób narracji i zestaw bohaterów "Tordenskjold & Kold" wydaje się należeć do tego samego nurtu, co "Obłędny rycerz" czy "Plunkett i Macleane" (Tordenskjold chodzi na przykład do lekarza, który podejrzanie przypomina psychoanalityka, choć Freud urodzi dopiero grubo ponad 100 lat później). Problem polega jednak na tym, że ten film jest kompletnie nieśmieszny. Jest kilka pomysłów, które może w innych rękach byłyby zabawne, ale tu nie mają nawet iskierki humoru. Wydaje mi się też, że reżyser próbował zrobić ze swojego filmu studium tragicznej jednostki, która mogła normalnie funkcjonować wyłącznie w bardzo wąskim spektrum sytuacyjnym (czyli na wojnie). W jakichkolwiek innych warunkach czuje się zagubiony i włącza się u niego mechanizm autodestrukcyjny. Ale to również nie bardzo reżyserowi wyszło. Widzimy tego jedynie przebłyski. A poważne czy dramatyczne momenty są równie niewygrane co te komediowe.
Szkoda, bo lubię Oftebro i liczyłem po cichu na to, że w końcu godnie zaprezentuje się na dużym ekranie.
Ocena: 4
Film Henrika Rubena Genza mocno odbiega od standardowego kina biograficznego. Patrząc na sposób narracji i zestaw bohaterów "Tordenskjold & Kold" wydaje się należeć do tego samego nurtu, co "Obłędny rycerz" czy "Plunkett i Macleane" (Tordenskjold chodzi na przykład do lekarza, który podejrzanie przypomina psychoanalityka, choć Freud urodzi dopiero grubo ponad 100 lat później). Problem polega jednak na tym, że ten film jest kompletnie nieśmieszny. Jest kilka pomysłów, które może w innych rękach byłyby zabawne, ale tu nie mają nawet iskierki humoru. Wydaje mi się też, że reżyser próbował zrobić ze swojego filmu studium tragicznej jednostki, która mogła normalnie funkcjonować wyłącznie w bardzo wąskim spektrum sytuacyjnym (czyli na wojnie). W jakichkolwiek innych warunkach czuje się zagubiony i włącza się u niego mechanizm autodestrukcyjny. Ale to również nie bardzo reżyserowi wyszło. Widzimy tego jedynie przebłyski. A poważne czy dramatyczne momenty są równie niewygrane co te komediowe.
Szkoda, bo lubię Oftebro i liczyłem po cichu na to, że w końcu godnie zaprezentuje się na dużym ekranie.
Ocena: 4
Komentarze
Prześlij komentarz