Naomi and Ely's No Kiss List (2015)
Jeśli zastanawialiście się kiedyś, nad mechanizmem tworzenia się neuroz, to "Naomi and Ely's No Kiss List" jest świetną lekcją poglądową. Neuroza to bowiem mechanizm wytworzony w dzieciństwie do obrony przed konkretnym zagrożeniem emocjonalnym, który stał się normą i utrzymał się na długo po tym, jak zagrożenie minęło. Skoro bowiem wtedy zadziałało, to "uznaje się", że będzie działać zawsze, wszędzie i w każdych warunkach. Nie zauważa się nawet, kiedy mechanizm ten staje się problemem i wstrzymuje osobę przed rozwojem osobistym.
W dzieciństwie przyjaźń, jaka połączyła Naomi i Ely'ego, była czymś wspaniałym. Pozwalała im radzić sobie z chaosem świata, bo mieli siebie. Teraz są jednak dorośli i przyjaźń w swej infantylnej postaci zaczyna być kratami więziennymi. Bohaterowie z jednej strony czują wciąż obezwładniającą lojalność, ale jednocześnie pojawiają się pragnienia, których nie mogą zrealizować w obecnie obowiązującym paradygmacie zachowania. Kiedy Ely zacznie testować wytrzymałość narzuconych ograniczeń, pojawią się objawy stanowiące nic innego, jak przejaw regresji i desperackiej walki o zachowanie status quo, ponieważ lęk przed zmianą przysłania wszystko, nawet jeśli tuż obok widać bardziej satysfakcjonujący obiekt fiksacji energii libidinalnej.
Niestety realizacyjnie film nie wygląda zbyt ciekawie. Sprawia wrażenie, jakby jego twórczynie naoglądały się za dużo włoskich produkcji o młodzieży i spróbowały przenieść ten sposób narracji na grunt amerykański. Mamy więc nadużywanie monologów z offu i całą masę scenek, które w zamyśle miały być urocze, lekkie i zabawne, a jednocześnie głębokie i przewrotnie inteligentne. W rzeczywistości film jest chaotyczny, bohaterowie nigdy nie zostają w pełni ukształtowani jako trójwymiarowe, pełnokrwiste i interesujące postacie. Zaś humor i wrażliwość mają powierzchowny charakter, a przełomowe sekwencje są zrealizowane w sposób skrótowy i uproszczony, przez co stają się emocjonalnie niewiarygodne.
Ocena: 4
W dzieciństwie przyjaźń, jaka połączyła Naomi i Ely'ego, była czymś wspaniałym. Pozwalała im radzić sobie z chaosem świata, bo mieli siebie. Teraz są jednak dorośli i przyjaźń w swej infantylnej postaci zaczyna być kratami więziennymi. Bohaterowie z jednej strony czują wciąż obezwładniającą lojalność, ale jednocześnie pojawiają się pragnienia, których nie mogą zrealizować w obecnie obowiązującym paradygmacie zachowania. Kiedy Ely zacznie testować wytrzymałość narzuconych ograniczeń, pojawią się objawy stanowiące nic innego, jak przejaw regresji i desperackiej walki o zachowanie status quo, ponieważ lęk przed zmianą przysłania wszystko, nawet jeśli tuż obok widać bardziej satysfakcjonujący obiekt fiksacji energii libidinalnej.
Niestety realizacyjnie film nie wygląda zbyt ciekawie. Sprawia wrażenie, jakby jego twórczynie naoglądały się za dużo włoskich produkcji o młodzieży i spróbowały przenieść ten sposób narracji na grunt amerykański. Mamy więc nadużywanie monologów z offu i całą masę scenek, które w zamyśle miały być urocze, lekkie i zabawne, a jednocześnie głębokie i przewrotnie inteligentne. W rzeczywistości film jest chaotyczny, bohaterowie nigdy nie zostają w pełni ukształtowani jako trójwymiarowe, pełnokrwiste i interesujące postacie. Zaś humor i wrażliwość mają powierzchowny charakter, a przełomowe sekwencje są zrealizowane w sposób skrótowy i uproszczony, przez co stają się emocjonalnie niewiarygodne.
Ocena: 4
Komentarze
Prześlij komentarz