It Stains the Sands Red (2016)
Na wstępie musimy sobie jedną rzecz jasno powiedzieć: przykładając do tego filmu jakąkolwiek skalę artystyczną, będzie oczywiste, że jest to rzecz bardzo zła. Gra aktorska z trudem na to miano zasługuje. Spora część dialogów (choć nie wszystkie) woła o pomstę do nieba. A już wewnętrzna przemiana bohaterki i zmiana priorytetów jest po prostu śmieszna i nieprzekonująco zaprezentowana.
Jednak po większość horrorów nie dla tych elementów się sięga. Dla fanów gatunku "Krew na piasku" ma sporo do zaoferowania. Po pierwsze zombie mają tu bardziej klasyczną formę. Nie posiadają w nogach turbo doładowania, są powolne, ale za to niezmordowane i w tym właśnie tkwi ich siła. Po drugie sceny przemocy i żerujących zombie są zaprezentowane w satysfakcjonująco krwawy sposób. Ale zdecydowanie największym atutem filmu jest pomysł, by znaczną część filmu stanowiła relacja między bohaterką, a idącym za nią żywym trupem. Twórcom udało się stworzyć bardzo ciekawą dynamikę między tymi postaciami i fajnie zaprezentować zmieniającą się sytuację, od przerażenia po przedziwną wersję syndromu sztokholmskiego. Podobało mi się również to, jak pokazano proces antropomorfizacji zombie, któremu bohaterka wbrew rozsądkowi nadaje ludzkie uczucia i motywacje.
Dzięki tym zabiegom "Krew na piasku" dało się obejrzeć bezboleśnie, a miejscami film nawet całkiem nieźle bawił (np. scena z tamponem). Gdyby jakimś cudem twórcy kiedyś chcieli powrócić do tego świata, to w ciemno sięgnąłbym po kontynuację.
Ocena: 5
Jednak po większość horrorów nie dla tych elementów się sięga. Dla fanów gatunku "Krew na piasku" ma sporo do zaoferowania. Po pierwsze zombie mają tu bardziej klasyczną formę. Nie posiadają w nogach turbo doładowania, są powolne, ale za to niezmordowane i w tym właśnie tkwi ich siła. Po drugie sceny przemocy i żerujących zombie są zaprezentowane w satysfakcjonująco krwawy sposób. Ale zdecydowanie największym atutem filmu jest pomysł, by znaczną część filmu stanowiła relacja między bohaterką, a idącym za nią żywym trupem. Twórcom udało się stworzyć bardzo ciekawą dynamikę między tymi postaciami i fajnie zaprezentować zmieniającą się sytuację, od przerażenia po przedziwną wersję syndromu sztokholmskiego. Podobało mi się również to, jak pokazano proces antropomorfizacji zombie, któremu bohaterka wbrew rozsądkowi nadaje ludzkie uczucia i motywacje.
Dzięki tym zabiegom "Krew na piasku" dało się obejrzeć bezboleśnie, a miejscami film nawet całkiem nieźle bawił (np. scena z tamponem). Gdyby jakimś cudem twórcy kiedyś chcieli powrócić do tego świata, to w ciemno sięgnąłbym po kontynuację.
Ocena: 5
Komentarze
Prześlij komentarz