La noche de 12 años (2018)
"Noc przez dwanaście lat" jest jednym z tych filmów, który dla wielu będzie dobry nie dlatego, że artystycznie taki rzeczywiście jest, ale dlatego, że podejmuje ważny dla nich temat. Osoby, których rodziny doświadczyły koszmaru wojskowej dyktatury szalejącej w Urugwaju w latach 70. i 80., będą z całą pewnością poruszone tym, co tu zobaczą. Reżyser, podpierając się długim okresem przygotowawczym, kiedy to zbierał informacje na temat funkcjonowania aparatu represji, na przykładzie trójki bohaterów pokazuje koszmar bycia więźniem politycznym w totalitarnym kraju. Trudno obok tych scen przejść obojętnie.
Niestety prawda historyczna, którą reżyser się podpiera, jest największym atutem tego przedsięwzięcia. Jako film prezentuje się bowiem średnio. Nie jestem przekonany, czy zbudowanie obrazu na trzech protagonistach było najlepszym rozwiązaniem. Owszem, pozwoliło to twórcy na prezentację szerszego spektrum przemocy, której doświadczali opozycjoniści. Niestety ceną tego był brak możliwości zagłębienia się w dramat jednostki, przyjrzenia się egzystencjalnemu koszmarowi, który dotyka człowieka zarówno na poziomie fizycznym jak i psychicznym. Nie ma tu miejsca na wiarygodną prezentację mechanizmów łączących katów z ofiarami. Traci na tym zarówno wątek Mauricio Rosencofa (który przetrwał 12 lat w więzieniu stając się użyteczny dla jego strażników pisząc im listy do ich ukochanych). Jeszcze słabiej wypada historia przyszłego prezydenta Urugwaju, który z trudem znosił izolację w więzieniu, balansując na granicy psychozy. Gdyby reżyser w całości poświęcił się tylko jednemu bohaterowi, wtedy koleje losów nie byłby tak mechaniczną inscenizacją faktów.
Trójka protagonistów szkodzi też grze aktorskiej. Żaden z odtwórców nie jest w stanie wykroczyć poza solidną kreację. Dobrze odnajdują się w scenach cierpienia (w czym pomaga też montaż i praca operatora), ale nie ma w tym serca, emocji, które zapadałyby w pamięć.
Koniec końców "Noc przez dwanaście lat" to rzecz poprawnie wykonana, w której jednak temat jest ważniejszy od fabuły.
Ocena: 5
Niestety prawda historyczna, którą reżyser się podpiera, jest największym atutem tego przedsięwzięcia. Jako film prezentuje się bowiem średnio. Nie jestem przekonany, czy zbudowanie obrazu na trzech protagonistach było najlepszym rozwiązaniem. Owszem, pozwoliło to twórcy na prezentację szerszego spektrum przemocy, której doświadczali opozycjoniści. Niestety ceną tego był brak możliwości zagłębienia się w dramat jednostki, przyjrzenia się egzystencjalnemu koszmarowi, który dotyka człowieka zarówno na poziomie fizycznym jak i psychicznym. Nie ma tu miejsca na wiarygodną prezentację mechanizmów łączących katów z ofiarami. Traci na tym zarówno wątek Mauricio Rosencofa (który przetrwał 12 lat w więzieniu stając się użyteczny dla jego strażników pisząc im listy do ich ukochanych). Jeszcze słabiej wypada historia przyszłego prezydenta Urugwaju, który z trudem znosił izolację w więzieniu, balansując na granicy psychozy. Gdyby reżyser w całości poświęcił się tylko jednemu bohaterowi, wtedy koleje losów nie byłby tak mechaniczną inscenizacją faktów.
Trójka protagonistów szkodzi też grze aktorskiej. Żaden z odtwórców nie jest w stanie wykroczyć poza solidną kreację. Dobrze odnajdują się w scenach cierpienia (w czym pomaga też montaż i praca operatora), ale nie ma w tym serca, emocji, które zapadałyby w pamięć.
Koniec końców "Noc przez dwanaście lat" to rzecz poprawnie wykonana, w której jednak temat jest ważniejszy od fabuły.
Ocena: 5
Komentarze
Prześlij komentarz