The House That Jack Built (2018)

Larsa von Triera musiały mocno zaboleć opinie, które od czasu słynnej konferencji prasowej na festiwalu w Cannes musiał wysłuchiwać pod swoim adresem. "Dom, który zbudował Jak" jest bowiem niczym innym, jak właśnie konferencją prasową przekutą w dzieło filmowej, nad którą von Trier miał całkowitą kontrolę, ponieważ to on zadawał pytania i atakował sam siebie oraz bronił się wykładając swoją twórczą filozofię. Historia psychopatycznego seryjnego mordercy jest tylko pretekstem, a kolejne incydenty są narzędziem do ustosunkowania się von Triera do podstawowych zarzutów, które są mu stawiane, jak również do wyjaśniania wypowiadanych wcześniej publicznie słów, które zostały, w jego mniemaniu, przez świat źle zrozumiane. Stąd sporo miejsca zajmuje temat kobiet w jego opowieściach, ich bierności, głupoty oraz przemocy wobec kobiet, na którą krytycy twórczości von Triera zwracają od lat. Stąd też w filmie następuje powrót do tematu Hitlera, który zostaje rozwinięty w solidnie ugruntowaną myśl (choć na ile jest ona przekonująca, to już inna sprawa).

Problem jednak w tym, że sam pomysł, by przepracować swoje twórcze cierpienie wywołane odbiorem dzieł przez świat, jest jedyną ciekawą rzeczą, którą von Trier ma do zaoferowania. Formalnie "Dom, który zbudował Jack" składa się z elementów, z których reżyser korzystał w przeszłości z lepszym efektem. Ba, miejscami jawnie odwołuje się do swoich wcześniejszych obrazów lub je ostentacyjnie cytuje. Przez to całość robi wrażenie wtórnej i nieco zbyt pretensjonalnej. Mimo to kilka scen wypadło bardzo dobrze (polowanie, rozmowa z Simple).

Jedno się jednak von Trierowi udało - przywrócił Matta Dillona kinu. Jack zdecydowanie należy do wąskiego grona udanych kreacji aktora. Jako psychopata jest on bezbłędny, ma w sobie i coś mocno niepokojącego i magnetycznego. Dillon potrafił udźwignąć ciężar całej tej meta-gry, którą uprawia w filmie von Trier.

Ocena: 6