哀しみのベラドンナ (1973)
Jak nazywa się indyjskie jedzenie w Indiach? Po prostu jedzenie. Ta myśl pojawiała się u mnie podczas seansu "Belladonny smutku". Z dzisiejszej perspektywy jest to obraz fascynujący. W półtorej godziny zmieszczono większość obsesji tematycznych i formalnych kina lat 70. ubiegłego wieku. Mamy tu charakterystyczną psychodelię (choć podniesioną do potęgi n-tej). Mamy fascynację erotyką, którą wprowadzony w tym czasie na kinowe salony. Mamy typową dla tej epoki muzykę filmową. "Belladonna smutku" przypomina bursztyn z zatopionym w nim, doskonale zachowanym prehistorycznym komarem.
Jednak w 1973 roku z oczywistych względów wymienione wyżej przeze mnie cechy wcale nie czyniły z "Belladonny smutku" rzeczy wyjątkowej, a raczej wpisywały ją w to, co było wówczas normą zarówno w kinie rozrywkowym jak i artystycznym. Na tle bardziej przystępnych obrazów (jak również bardziej awangardowych), dzieło Eiichiego Yamamoto mogło sprawiać wrażenie nieporadnego, dzieła tak bardzo koncepcyjnego, że uginającego się pod ciężarem własnych ambicji. Nawet po 45 lata wciąż to czuć.
"Belladonna smutku" wymaga od widza dużej cierpliwości. Twórcy bombardują nas bowiem masą obrazów naszpikowanych znaczeniami. A jednocześnie w wielu miejscach zaskakuje dziecinnością czy to w formie czy też w treści. Naprawdę niektóre z rysunków wyglądają tak, jakby zrobiły je dzieciaki, które coś tam o seksie słyszały, ale tak naprawdę mają o nim zerowe pojęcie. Zarazem jednak to właśnie forma filmu jest jego największym atutem. "Belladonna smutku" to z całą pewnością jedna z najciekawszych i najbardziej bezkompromisowych animacji, o zaskakująco eklektycznej formie wizualnej łączącej różne techniki rysownicze.
Film ten chciałem zobaczyć już od czasu, kiedy w moje ręce trafiła inna perła japońskiej awangardy - "Żałobna parada róż". Niestety "Belladonna smutku" to jednak nie jest ten sam kaliber kinowej odmienności. Przy całym wizualnym szaleństwie, brakuje animacji pierwiastka transcendencji. Trudno też jest zignorować naiwność niektórych elementów intelektualnych filmu (na przykład odwołanie do rewolucji francuskiej z końca XVIII wieku).
Ocena: 7
Jednak w 1973 roku z oczywistych względów wymienione wyżej przeze mnie cechy wcale nie czyniły z "Belladonny smutku" rzeczy wyjątkowej, a raczej wpisywały ją w to, co było wówczas normą zarówno w kinie rozrywkowym jak i artystycznym. Na tle bardziej przystępnych obrazów (jak również bardziej awangardowych), dzieło Eiichiego Yamamoto mogło sprawiać wrażenie nieporadnego, dzieła tak bardzo koncepcyjnego, że uginającego się pod ciężarem własnych ambicji. Nawet po 45 lata wciąż to czuć.
"Belladonna smutku" wymaga od widza dużej cierpliwości. Twórcy bombardują nas bowiem masą obrazów naszpikowanych znaczeniami. A jednocześnie w wielu miejscach zaskakuje dziecinnością czy to w formie czy też w treści. Naprawdę niektóre z rysunków wyglądają tak, jakby zrobiły je dzieciaki, które coś tam o seksie słyszały, ale tak naprawdę mają o nim zerowe pojęcie. Zarazem jednak to właśnie forma filmu jest jego największym atutem. "Belladonna smutku" to z całą pewnością jedna z najciekawszych i najbardziej bezkompromisowych animacji, o zaskakująco eklektycznej formie wizualnej łączącej różne techniki rysownicze.
Film ten chciałem zobaczyć już od czasu, kiedy w moje ręce trafiła inna perła japońskiej awangardy - "Żałobna parada róż". Niestety "Belladonna smutku" to jednak nie jest ten sam kaliber kinowej odmienności. Przy całym wizualnym szaleństwie, brakuje animacji pierwiastka transcendencji. Trudno też jest zignorować naiwność niektórych elementów intelektualnych filmu (na przykład odwołanie do rewolucji francuskiej z końca XVIII wieku).
Ocena: 7
Komentarze
Prześlij komentarz