Halloween (2018)
Pomimo swoich niedociągnięć jestem fanem obu części "Halloween" przygotowanych przez Roba Zombiego. I trochę żałuję, że nikt nie podjął się realizacji trzeciej części, choć reżyser zostawił furtkę do całkiem interesującej kontynuacji. Ale po obejrzeniu filmu Greena, pogodziłem się z tym, bo w zamian otrzymałem coś dużo lepszego - reaktywację serii, o której sądziłem, że na zawsze została pogrzebana przez Ricka Rosenthala.
"Halloween" to dzieło na wskroś fanowskie. Widać, że stały za filmem osoby, które kochają oryginał. Nowa odsłona, która ignoruje wszystko poza pierwszą częścią, to list miłosny, cudowny i klimatyczny powrót do "Halloweeen" Carpentera, ale też do wspomnieć o tym filmie. To, co twórcy zrobili z Laurie Strode, wzbudziło mój zachwyt, a Jamie Lee Curtis świetnie się odnalazła w tej roli.
Za wielki atut uważam też to, że Green nie bawił się w modne obecnie posthorrory, lecz garściami czerpał z tego, co poznałem i w czym zakochałem się oglądając horrory wypożyczane na kasetach VHS. "Halloween" jest zdecydowanie najlepszym rebootem i jeśli podobnie potraktowane zostałyby inne klasyczne cykle jak "Piątek trzynastego", "Laleczka Chucky", "Koszmar z ulicy Wiązów", to jestem jak najbardziej za ich powstaniem.
Jednak "Halloween" nie jest filmem bez wad. Ba, powiedziałbym nawet, że - pozostając w zgodzie z tradycją vhs-owych horrorów - ma ich całą masę. Przede wszystkim kuleje scenariusz. Parze dziennikarzy poświęca się na początku sporo miejsca, by potem porzucić ich z taką nonszalancją, że trudno nie uznać, że przez pierwsze 20 minut twórcy marnują czas widzów. Idiotycznie wypadają sceny w domu Laurie. Szczególnie te momenty, kiedy bohaterowie bez większego uzasadnienia wchodzą i wychodzą z kryjówki. A robią to naprawdę często. Zaczyna to w końcu przypominać scenę z "Benny'ego Hilla".
A jednak te wszystkie błędy i niedociągnięcia prawie w ogóle nie zepsuły mi odbioru filmu. Bo "Halloween" klimatem przede wszystkim stoi, a ten nie szwankuje.
Ocena: 7
"Halloween" to dzieło na wskroś fanowskie. Widać, że stały za filmem osoby, które kochają oryginał. Nowa odsłona, która ignoruje wszystko poza pierwszą częścią, to list miłosny, cudowny i klimatyczny powrót do "Halloweeen" Carpentera, ale też do wspomnieć o tym filmie. To, co twórcy zrobili z Laurie Strode, wzbudziło mój zachwyt, a Jamie Lee Curtis świetnie się odnalazła w tej roli.
Za wielki atut uważam też to, że Green nie bawił się w modne obecnie posthorrory, lecz garściami czerpał z tego, co poznałem i w czym zakochałem się oglądając horrory wypożyczane na kasetach VHS. "Halloween" jest zdecydowanie najlepszym rebootem i jeśli podobnie potraktowane zostałyby inne klasyczne cykle jak "Piątek trzynastego", "Laleczka Chucky", "Koszmar z ulicy Wiązów", to jestem jak najbardziej za ich powstaniem.
Jednak "Halloween" nie jest filmem bez wad. Ba, powiedziałbym nawet, że - pozostając w zgodzie z tradycją vhs-owych horrorów - ma ich całą masę. Przede wszystkim kuleje scenariusz. Parze dziennikarzy poświęca się na początku sporo miejsca, by potem porzucić ich z taką nonszalancją, że trudno nie uznać, że przez pierwsze 20 minut twórcy marnują czas widzów. Idiotycznie wypadają sceny w domu Laurie. Szczególnie te momenty, kiedy bohaterowie bez większego uzasadnienia wchodzą i wychodzą z kryjówki. A robią to naprawdę często. Zaczyna to w końcu przypominać scenę z "Benny'ego Hilla".
A jednak te wszystkie błędy i niedociągnięcia prawie w ogóle nie zepsuły mi odbioru filmu. Bo "Halloween" klimatem przede wszystkim stoi, a ten nie szwankuje.
Ocena: 7
Komentarze
Prześlij komentarz