Same Kind of Different as Me (2017)
Jeden z najbardziej obmierzłych filmów tego roku. "Jednakowo inni" budzi mój niesmak tym większy, że osoby odpowiedzialne za jego powstanie zapewne nie widzą w nim nic złego. Ba, im się wydaje się, że są szlachetni, że głoszą tolerancję, wiarę, nadzieję, otwartość. I sądząc po ocenach, większość odbiorców podziela to podejście. Dla mnie jednak jest to najgorszy przykład patrzenia z góry i poklepywania się po ramieniu, jakim to dzielnym jest się człowiekiem, ponieważ wyciągnęło się dłoń osobie rasowo niżej stojącej.
Bo pomimo chrześcijańskiej otoczki, jaką roztaczają producenci, jest to typowa opowieść o białych, uprzywilejowanych ludziach, którzy pomagają czarnoskórym, cierpiącym jednostkom. Ron Hall i jego żona Debbie są celebrowani jako osoby wyjątkowe, bo przygarnęli bezdomnego. Zachwyt ich heroizmem ma wzmagać podana już na początku filmu informacja, że jest to historia prawdziwa. Jakby tego było mało, biedny murzyn z czasem zwierzy się bogatym białasom ze swoich przeżyć, pełnych rasowych prześladowań i niesprawiedliwości, co oczywiście nie jest tak pokazane, ale jednoznacznie kojarzy mi się z próbą usprawiedliwienia, bo nie pomogli byle jakiemu bezdomnemu. Do tego wszystkiego Hallowie okazują się inni, lepsi, bardziej bohaterscy, bo odrzucają uprzedzenia typowe w ich środowisku. Żeby jednak relacja nie była jednostronna, to oczywiście dodano wątki pokazujące, jak to sama obecność czarnoskórego osobnika w ich pięknym, białym domu, a także jego wstrząsające opowieści, odmieniają charakter głównego bohatera.
Patrzyłem na to z niesmakiem i niedowierzaniem. Wszystkie wysiłki twórców, by wzruszyć mnie, tylko budziły moją irytację. A kiedy pojawił się wątek choroby nowotworowej, całość stała się już nie do wytrzymania. Nawet obsada nie pomogła. Przez cały film cynik we mnie zastanawiał się, ile na publikacji tej historii zarobił biały Ron Hall, a ile czarnoskóry Denver Moore (swoją drogą, to ciekawe, że choć obaj na książce widnieją jako autorzy, to fabuła jest tak skonstruowana, że wynika, iż tylko Hall książkę pisał).
Ocena: 2
Bo pomimo chrześcijańskiej otoczki, jaką roztaczają producenci, jest to typowa opowieść o białych, uprzywilejowanych ludziach, którzy pomagają czarnoskórym, cierpiącym jednostkom. Ron Hall i jego żona Debbie są celebrowani jako osoby wyjątkowe, bo przygarnęli bezdomnego. Zachwyt ich heroizmem ma wzmagać podana już na początku filmu informacja, że jest to historia prawdziwa. Jakby tego było mało, biedny murzyn z czasem zwierzy się bogatym białasom ze swoich przeżyć, pełnych rasowych prześladowań i niesprawiedliwości, co oczywiście nie jest tak pokazane, ale jednoznacznie kojarzy mi się z próbą usprawiedliwienia, bo nie pomogli byle jakiemu bezdomnemu. Do tego wszystkiego Hallowie okazują się inni, lepsi, bardziej bohaterscy, bo odrzucają uprzedzenia typowe w ich środowisku. Żeby jednak relacja nie była jednostronna, to oczywiście dodano wątki pokazujące, jak to sama obecność czarnoskórego osobnika w ich pięknym, białym domu, a także jego wstrząsające opowieści, odmieniają charakter głównego bohatera.
Patrzyłem na to z niesmakiem i niedowierzaniem. Wszystkie wysiłki twórców, by wzruszyć mnie, tylko budziły moją irytację. A kiedy pojawił się wątek choroby nowotworowej, całość stała się już nie do wytrzymania. Nawet obsada nie pomogła. Przez cały film cynik we mnie zastanawiał się, ile na publikacji tej historii zarobił biały Ron Hall, a ile czarnoskóry Denver Moore (swoją drogą, to ciekawe, że choć obaj na książce widnieją jako autorzy, to fabuła jest tak skonstruowana, że wynika, iż tylko Hall książkę pisał).
Ocena: 2
Komentarze
Prześlij komentarz