The Shadow Effect (2017)
Ło matko. To był nowy poziom zła. Ta rzecz jest tak fatalnie zrealizowana, zagrana i pomyślana, że na swój sposób stała się fascynującą. Na tyle w każdym razie, bym siedział i z wypiekami na twarzy oglądał to i czekał, co jeszcze zaprezentują twórcy. Zobaczyłem rzeczy, w które nigdy bym nie uwierzył, gdybym ich nie widział na własne oczy.
Po pierwsze fabuła. Jest tak karkołomna, że przekracza wszelkie dopuszczalne normy absurdu. To jakaś zmutowana mieszanka "Dnia świstaka", "Pamięci absolutnej", "Truman Show" i jeszcze wielu innych filmów z gatunku SF. Na zdrowy rozum spisek, jaki został zawiązany, jest tak niepraktyczny i kosztowny, że powinien zostać zarzucony zanim jeszcze mógł na dobre się rozkręcić. Jednak nikt z twórców nie przejmował się takimi detalami jak praktyczność tego, co wymyślono. Ważne, żeby efekciarsko rzecz była podkręcona na maksa.
Po drugie wykonanie. Twórcy chyba mieli ambicje realizacji filmu bez dubli. Jeśli aktor nie był w stanie czegoś zagrać w sposób przekonując (jak na przykład schowanie wykradzionych dokumentów), to po prostu w kolejnej scenie się to ignorowało. Jeśli w trakcie kręcenia ujęcia kamera się obsunęła, nie szkodzi, materiał i tak jest na tyle dobry, że można go wykorzystać.
Po trzecie gra aktorska. Gdyby w głównych rolach wystąpiły gwiazdy porno, to i tak ich poziom gry byłby o kilka rzędów wielkości wyższy od tego, co zaprezentowali Rhys Meyers, Biehn i Gigandet. Szczególnie fatalnie wypadł ten ostatni (choć zapewne tylko dlatego, że ma najwięcej czasu ekranowego). W scenach akcji wypada tak nieporadnie, że nie sposób nie płakać ze śmiechu na widok tego, jak posługuje się bronią lub jak walczy wręcz. Ale to i tak jest wyższy poziom od tego, jaki reprezentuje w scenach dramatycznych, kiedy musi pokazać intensywne emocje. To już była rzeczywistość żywcem wyjęta ze "Strefy mroku". Przy całej sympatii do Gigandeta, to było niesamowite. Taka aktorska nieudolność zdarza się naprawdę rzadko.
Ocena: 1
Po pierwsze fabuła. Jest tak karkołomna, że przekracza wszelkie dopuszczalne normy absurdu. To jakaś zmutowana mieszanka "Dnia świstaka", "Pamięci absolutnej", "Truman Show" i jeszcze wielu innych filmów z gatunku SF. Na zdrowy rozum spisek, jaki został zawiązany, jest tak niepraktyczny i kosztowny, że powinien zostać zarzucony zanim jeszcze mógł na dobre się rozkręcić. Jednak nikt z twórców nie przejmował się takimi detalami jak praktyczność tego, co wymyślono. Ważne, żeby efekciarsko rzecz była podkręcona na maksa.
Po drugie wykonanie. Twórcy chyba mieli ambicje realizacji filmu bez dubli. Jeśli aktor nie był w stanie czegoś zagrać w sposób przekonując (jak na przykład schowanie wykradzionych dokumentów), to po prostu w kolejnej scenie się to ignorowało. Jeśli w trakcie kręcenia ujęcia kamera się obsunęła, nie szkodzi, materiał i tak jest na tyle dobry, że można go wykorzystać.
Po trzecie gra aktorska. Gdyby w głównych rolach wystąpiły gwiazdy porno, to i tak ich poziom gry byłby o kilka rzędów wielkości wyższy od tego, co zaprezentowali Rhys Meyers, Biehn i Gigandet. Szczególnie fatalnie wypadł ten ostatni (choć zapewne tylko dlatego, że ma najwięcej czasu ekranowego). W scenach akcji wypada tak nieporadnie, że nie sposób nie płakać ze śmiechu na widok tego, jak posługuje się bronią lub jak walczy wręcz. Ale to i tak jest wyższy poziom od tego, jaki reprezentuje w scenach dramatycznych, kiedy musi pokazać intensywne emocje. To już była rzeczywistość żywcem wyjęta ze "Strefy mroku". Przy całej sympatii do Gigandeta, to było niesamowite. Taka aktorska nieudolność zdarza się naprawdę rzadko.
Ocena: 1
Komentarze
Prześlij komentarz