Unforgettable (2017)
Oto kobieta po przejściach, której wydaje się, że właśnie rozpoczyna nowy, szczęśliwszy rozdział w swoim życiu u boku mężczyzny swoich marzeń. Tak bardzo chce w to wierzyć, że żadna ostrzegawcza lampka jej się nie zapaliła, kiedy okazało się, że była żona jej wybranka mieszka po sąsiedzku. Żadna lampka ostrzegawcza nie zapaliła się jej nawet wtedy, kiedy wokół niej zaczęły się dziać dziwne rzeczy. I to pomimo faktu, że powinna być nauczona doświadczeniami, że takich sygnałów się nie ignoruje.
Fabularnie "Niezapomniany" wygląda tak, jakby jego scenarzysta zapomniał, że ma do napisania tekst, więc w ostatniej chwili skopiował coś bez składu i ładu z podręcznika thrillerów. Fabuła jest idiotyczna i w ogóle nie trzyma się kupy. Co w tego rodzaju kinie nie zawsze musi być wadą. Jednak dzieje się tak tylko wtedy, kiedy reżyser potrafi zaoferować coś w zamian: przerysowane stereotypowe sekwencje lub wyjątkowo zapadające w pamięci postacie.
Niestety tutaj wszystkie wątki pozbawione są ikry, a zestaw bohaterów jest tak irytujący, że miejscami nie da się tego oglądać. Główna bohaterka to kretynka, jakich mało. Ja rozumiem, że miała to być postać słaba, która dopiero postawiona pod ścianą odkryje w sobie siłę. Ale to też trzeba umieć na ekranie pokazać. Tymczasem tutaj jest mimozą tak antypatyczną, że miejscami kibicowałem jej przeciwniczce. Nie, żebym miał komu tak naprawdę kibicować, bo antagonistka również niewiele sobą reprezentuje. Z jednej strony jest jaskrawie demoniczna, ale z drugiej strony pojawiają się jakieś rachityczne próby pogłębienia jej portretu psychologiczne. Wychodzi z tego dziwaczna pokraka, która nie jest ani straszna, ani fascynująca, a już z całą pewnością nie jest postacią skomplikowaną.
Jedyną interesującą postacią jest matka zołzy. Dzieje się tak jednak wyłącznie dlatego, że jest jej na ekranie mało, więc reżyser nie zdołał jej zepsuć.
Ocena: 4
Fabularnie "Niezapomniany" wygląda tak, jakby jego scenarzysta zapomniał, że ma do napisania tekst, więc w ostatniej chwili skopiował coś bez składu i ładu z podręcznika thrillerów. Fabuła jest idiotyczna i w ogóle nie trzyma się kupy. Co w tego rodzaju kinie nie zawsze musi być wadą. Jednak dzieje się tak tylko wtedy, kiedy reżyser potrafi zaoferować coś w zamian: przerysowane stereotypowe sekwencje lub wyjątkowo zapadające w pamięci postacie.
Niestety tutaj wszystkie wątki pozbawione są ikry, a zestaw bohaterów jest tak irytujący, że miejscami nie da się tego oglądać. Główna bohaterka to kretynka, jakich mało. Ja rozumiem, że miała to być postać słaba, która dopiero postawiona pod ścianą odkryje w sobie siłę. Ale to też trzeba umieć na ekranie pokazać. Tymczasem tutaj jest mimozą tak antypatyczną, że miejscami kibicowałem jej przeciwniczce. Nie, żebym miał komu tak naprawdę kibicować, bo antagonistka również niewiele sobą reprezentuje. Z jednej strony jest jaskrawie demoniczna, ale z drugiej strony pojawiają się jakieś rachityczne próby pogłębienia jej portretu psychologiczne. Wychodzi z tego dziwaczna pokraka, która nie jest ani straszna, ani fascynująca, a już z całą pewnością nie jest postacią skomplikowaną.
Jedyną interesującą postacią jest matka zołzy. Dzieje się tak jednak wyłącznie dlatego, że jest jej na ekranie mało, więc reżyser nie zdołał jej zepsuć.
Ocena: 4
Komentarze
Prześlij komentarz