The Strange Ones (2017)

Czas dojrzewania jako egzystencjalny horror? "Dziwni goście" pokazują, że może w tym być więcej niż tylko ziarno prawdy. Jest to w końcu okres, kiedy stare miesza się z nowym. Dorastająca osoba odczuwa już emocje typowe dla ludzi dorosłych, w tym także te związane z popędem seksualnym. Jest zdolna do zachowania wyrafinowanego, do manipulacji innymi dla osiągnięcia własnych celów. Odczuwa zazdrość, pożądanie, zaborczość, niezależność. Zarazem jednak w jej życiu wciąż obecne jest myślenie dziecięce, granice oczywiste dla dorosłych ludzi, tu jeszcze nie istnieją, rzeczy są takimi jakimi są, ale jednocześnie nimi nie są. Tak naprawdę niewiele się to różni od sytuacji, w której dziecko opętane jest przez demona, demona dorosłości.

Twórcom "Dziwnych gości" świetnie udało się uchwycić ową niebezpieczną płynność doświadczeń okresu dojrzewania. Choć rzecz opowiedziana jest jakby z boku, to jednocześnie jest bardzo subiektywna. Niejednoznaczność poszczególnych scen, pojawianie się niektórych motywów typowych dla horrorów, sprawia, że zagłębiamy się w sferę subiektywnych wrażeń, gdzie rzeczy nie są takimi, jakimi są, lecz jakimi jawią się w naszym doświadczeniu, doświadczeniu, które na dodatek bywa mocno niestabilne.

Sądząc po ocenach innych przyjęta przez twórców strategia nie została zbyt dobrze odebrana. Mnie się jednak spodobało to, jak fabuła lawiruje, jak trafia w pozornie ślepe zaułki, by po chwili znaleźć w innym miejscu, jakby w oderwaniu od dotychczasowych wydarzeń, a jednak emocjonalnie tworząc spójną całość. Spodobała mi się kreacja młodego Jamesa Freedsona-Jacksona, gdy lawiruje od całkowitej bezbronności, po chłodne psychopatyczne wyrachowanie. Pozytywnie zaskoczył mnie Alex Pettyfer. Po tym filmie i niejednoznaczne relacji jego postaci z młodocianym bohaterem, którą bardzo dobrze odegrał, dochodzę do wniosku, że może jeszcze być z niego niezły aktor. Pod warunkiem, że uda mu się zmusić twórców, by widzieli w nim coś więcej niż tylko atrakcyjną fizjonomię.

Ocena: 7