L'Empereur de Paris (2018)
Eugène-François Vidocq to postać prawdziwa. I choć miał niezwykle barwne, pełne zwrotów akcji życie, to jednak kulturze masowej to nie wystarczyło i kiedy sięgało po jego historię, przemieniało ją w coś zupełnie niepodobnego do tego, co miało miejsce naprawdę. Nie inaczej jest z "Władcą Paryża", który wydaje się mieć niewiele wspólnego z rzeczywistym Vidocqiem.
Film Richeta ma za to dużo wspólnego z kinem komiksowym. Wszystkie postaci zostały sprowadzone do prostych i łatwych w prezentacji pionków fabularnych. Relacje mają zero-jedynkowy charakter. Źli są źli bo są źli, dobrzy są dobrzy, bo są szlachetni nawet jeśli działają w kryminalnym półświatku. Są też bohaterowie o charakterach pozorowanych, ale łatwych do przejrzenia przez widzów. Każda postać ma swoje miejsce na narracyjnej szachownicy i nawet, jeśli w trakcie filmu "zmienia" swój stosunek do głównego bohatera, to jest to zmiana wpisana w nią od samego początku, a przez to oczywista i nie budząca zaskoczenia.
Sama fabuła z kolei zbudowana została na dość prostym schemacie kina gangsterskiego. Główny bohater jest mieszkańcem świata złodziei i morderców nie z własnej woli. Próby wyrwania się z niego sprowadzą na niego ataki ze strony zagrożonych jego działaniami bossów. Są tu cwani politycy, umoczeni gliniarze, piękne femme fatales i wiele innych równie sztampowych postaci.
A wszystko to osadzone jest w klimacie rodem z awanturniczych powieści Dumasów. Jakby XIX-wieczne kostiumy i scenografie uniemożliwiały reżyserowi utrzymanie stylistyki kina sensacyjnego. Efektem jest przedziwny miszmasz, który straszliwie mnie wymęczył. Bohaterowie są za mało charakterystyczni, a relacje i konflikty nie mają mocy rażenia. Wszystko jest tu schematyczne, przerysowane, wymęczone. Za mało w tym filmie jest Vidocqa, a za dużo jakiś niestworzonych fanaberii. Przez pierwszą godzinę jeszcze żyłem nadzieją, że może coś się z tego wykluje. Potem żyłem już tylko odliczaniem czasu, jaki pozostał do napisów końcowych
Ocena: 3
Film Richeta ma za to dużo wspólnego z kinem komiksowym. Wszystkie postaci zostały sprowadzone do prostych i łatwych w prezentacji pionków fabularnych. Relacje mają zero-jedynkowy charakter. Źli są źli bo są źli, dobrzy są dobrzy, bo są szlachetni nawet jeśli działają w kryminalnym półświatku. Są też bohaterowie o charakterach pozorowanych, ale łatwych do przejrzenia przez widzów. Każda postać ma swoje miejsce na narracyjnej szachownicy i nawet, jeśli w trakcie filmu "zmienia" swój stosunek do głównego bohatera, to jest to zmiana wpisana w nią od samego początku, a przez to oczywista i nie budząca zaskoczenia.
Sama fabuła z kolei zbudowana została na dość prostym schemacie kina gangsterskiego. Główny bohater jest mieszkańcem świata złodziei i morderców nie z własnej woli. Próby wyrwania się z niego sprowadzą na niego ataki ze strony zagrożonych jego działaniami bossów. Są tu cwani politycy, umoczeni gliniarze, piękne femme fatales i wiele innych równie sztampowych postaci.
A wszystko to osadzone jest w klimacie rodem z awanturniczych powieści Dumasów. Jakby XIX-wieczne kostiumy i scenografie uniemożliwiały reżyserowi utrzymanie stylistyki kina sensacyjnego. Efektem jest przedziwny miszmasz, który straszliwie mnie wymęczył. Bohaterowie są za mało charakterystyczni, a relacje i konflikty nie mają mocy rażenia. Wszystko jest tu schematyczne, przerysowane, wymęczone. Za mało w tym filmie jest Vidocqa, a za dużo jakiś niestworzonych fanaberii. Przez pierwszą godzinę jeszcze żyłem nadzieją, że może coś się z tego wykluje. Potem żyłem już tylko odliczaniem czasu, jaki pozostał do napisów końcowych
Ocena: 3
Komentarze
Prześlij komentarz