In Dubious Battle (2016)
James Franco znów czyta klasykę amerykańskiej literatury. I po raz kolejny czyni to w sposób automatyczny, pozbawiony zrozumienia i refleksji. Na nic zdaje się wyśmienita obsada, skoro Franco jedyne, co potrafi zrobić, to trzymać się dosłownego przekazu.
Dlatego też "W niepewnym boju" daje radę jedynie w tych scenach, w których reżyser skupia się wyłącznie na prezentacji zdarzeń. Kiedy relacjonuje zachowania bohaterów, akcje podejmowane przez różne strony konfliktu, film trzyma się kupy, nawet jeśli niczym szczególnym nie rzuca się w oczy. Problemy pojawiają się później, kiedy na znaczeniu zyskują sprawy duchowe, emocjonalne. Tu Franco okazuje się ślepcem. Nie udało mu się uchwycić kryzysu wewnętrznego, jaki przechodzi Jim, który zaczyna jako pełen dobrych chęci idealista, by pod wpływem wydarzeń zmienić się. Podobnie w sposób nieprzekonujący pokazana jest przemiana Maca, który nagle odkrywa u siebie troskę o dobro innych, choć przez lata był wyrachowanym, trzymającym dystans makiawelistą. Oczywiście intelektualnie mogę się domyśleć, jak te procesy przebiegały. Filmowo nie zostało to jednak w jakikolwiek sposób pokazane.
Franco nie potrafił też wykorzystać talentu obsady. Prowadzi aktorów toporną ręką, czego efektem są nieukierunkowane deklamacje wybrzmiewające głucho i bez przekonania. Całość trudno jest oceniać inaczej, jak tylko jako zmarnowany potencjał literackiego oryginału.
Ocena: 4
Dlatego też "W niepewnym boju" daje radę jedynie w tych scenach, w których reżyser skupia się wyłącznie na prezentacji zdarzeń. Kiedy relacjonuje zachowania bohaterów, akcje podejmowane przez różne strony konfliktu, film trzyma się kupy, nawet jeśli niczym szczególnym nie rzuca się w oczy. Problemy pojawiają się później, kiedy na znaczeniu zyskują sprawy duchowe, emocjonalne. Tu Franco okazuje się ślepcem. Nie udało mu się uchwycić kryzysu wewnętrznego, jaki przechodzi Jim, który zaczyna jako pełen dobrych chęci idealista, by pod wpływem wydarzeń zmienić się. Podobnie w sposób nieprzekonujący pokazana jest przemiana Maca, który nagle odkrywa u siebie troskę o dobro innych, choć przez lata był wyrachowanym, trzymającym dystans makiawelistą. Oczywiście intelektualnie mogę się domyśleć, jak te procesy przebiegały. Filmowo nie zostało to jednak w jakikolwiek sposób pokazane.
Franco nie potrafił też wykorzystać talentu obsady. Prowadzi aktorów toporną ręką, czego efektem są nieukierunkowane deklamacje wybrzmiewające głucho i bez przekonania. Całość trudno jest oceniać inaczej, jak tylko jako zmarnowany potencjał literackiego oryginału.
Ocena: 4
Komentarze
Prześlij komentarz