All Is True (2018)
Widzę, że trwa moda na opowiadanie o ostatnich latach/miesiącach życia znanych postaci. Niedawno widziałem "Happy Prince" o Oscarze Wildzie, a teraz poszedłem na "Całą prawdę o Szekspirze" opowiadającą o ostatnich trzech latach Barda. Wszystkie te filmy łączy ze sobą melancholijny klimat rozliczania się z własną przeszłością. Rozpamiętuje się w nich dawne tragedie, domyka sprawy, które przez lata pozostawały poza sferą dyskusji, dochodzi do pogodzenia się ze swoją pozycją w świecie.
Na tym tle "Cała prawda o Szekspirze" niczym szczególnym się nie wyróżnia. Choć Branagh w ciekawy sposób porusza kwestie ról społecznych przypisanych płci w XVII-wiecznej Anglii. Przedmiotowe traktowanie kobiet, tyrania moralności i słabi mężczyźni, którzy są niewolnikami systemu teoretycznie zapewniającego im uprzywilejowaną pozycję - reżyser sprawie łączy te wątki, przez co, choć nigdy nie stanowią dominującego elementu narracji, to jednak tworzą wyraziste i rzucające się w oczy tło obyczajowe.
Jednak to, co naprawdę wyróżnia film i sprawia, że warto po niego sięgnąć, to kilka sekwencji dialogowych, które są prawdziwym popisem kunsztu aktorskiego. Rozmowa Szekspira z hrabią Southampton stanowi bardzo satysfakcjonującą ucztę, ma świetnie napisane dialogi, które bezbłędnie wypowiadane są przez Branagha i McKellena. Dla takich występów chodzi się do kina czy teatru. Podobnie bardzo dobre wrażenie zrobiły na mnie niektóre rozmowy Szekspira z żoną. Zaimponowała mi również gra Kathryn Wilder, której dotąd z niczego nie kojarzyłem. Choć rola córki Szekspira nie była szczególnie trudna, to mimo wszystko wymagała od aktorki sporej dyscypliny, by ustrzec się przeszarżowania.
Niestety pomiędzy tymi świetnymi sekwencjami znajdują się sceny o dużo mniejszym kalibrze emocjonalnym czy intelektualnym. Przez co zdarzały się też takie momenty, kiedy film mnie najzwyczajniej w świecie męczył. Jako całość nie jest więc to rzecz do końca udana.
Ocena: 6
Na tym tle "Cała prawda o Szekspirze" niczym szczególnym się nie wyróżnia. Choć Branagh w ciekawy sposób porusza kwestie ról społecznych przypisanych płci w XVII-wiecznej Anglii. Przedmiotowe traktowanie kobiet, tyrania moralności i słabi mężczyźni, którzy są niewolnikami systemu teoretycznie zapewniającego im uprzywilejowaną pozycję - reżyser sprawie łączy te wątki, przez co, choć nigdy nie stanowią dominującego elementu narracji, to jednak tworzą wyraziste i rzucające się w oczy tło obyczajowe.
Jednak to, co naprawdę wyróżnia film i sprawia, że warto po niego sięgnąć, to kilka sekwencji dialogowych, które są prawdziwym popisem kunsztu aktorskiego. Rozmowa Szekspira z hrabią Southampton stanowi bardzo satysfakcjonującą ucztę, ma świetnie napisane dialogi, które bezbłędnie wypowiadane są przez Branagha i McKellena. Dla takich występów chodzi się do kina czy teatru. Podobnie bardzo dobre wrażenie zrobiły na mnie niektóre rozmowy Szekspira z żoną. Zaimponowała mi również gra Kathryn Wilder, której dotąd z niczego nie kojarzyłem. Choć rola córki Szekspira nie była szczególnie trudna, to mimo wszystko wymagała od aktorki sporej dyscypliny, by ustrzec się przeszarżowania.
Niestety pomiędzy tymi świetnymi sekwencjami znajdują się sceny o dużo mniejszym kalibrze emocjonalnym czy intelektualnym. Przez co zdarzały się też takie momenty, kiedy film mnie najzwyczajniej w świecie męczył. Jako całość nie jest więc to rzecz do końca udana.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz