The World's End (2013)

Kryzys wieku średniego nabiera u Edgara Wrighta prawdziwie apokaliptycznych rozmiarów. A zaczyna się niewinnie, jak milion komedii i dramatów obyczajowych o facecie, którego najlepsze lata przypadły na czasy szkolno-studenckie. Kiedy inni zdołali odnaleźć swoje miejsce w dorosłym życiu, on nie potrafi zapomnieć o dawnej chwale, przez co zawieszony jest w egzystencjalnej próżni. Młodzieńcza nieodpowiedzialność i spontaniczność nie są tak sexy, kiedy ma się czterdziestkę na karku. Ale bohater, w akcie desperacji, spróbuje odtworzyć tamten czas. Do tego będą mu jednak potrzebni kumple z dzieciństwa, teraz stateczni, mający odpowiedzialne kariery i rodzinne zobowiązania. Ci niby pogardzają bohaterem, ale jego pozorna wolność budzi ich tęsknotę za tym, co minione. Tak rozpoczyna się przygoda, której konsekwencje odczuje cały świat.

"To już jest koniec" jest dość fajnym gatunkowym miszmaszem. Co oczywiście zupełnie mnie nie dziwi. Edgar Wright jest mistrzem niezwykłych filmowych kombinacji. W tym przypadku mamy do czynienia z zabawną komedią kumpelską połączoną z opowieścią o spóźnionym dorastaniu i odzyskiwaniu spontanicznego ducha młodości. Na to nakłada się klasyczna w swej przewrotności opowieść sf. Niby jest to historia inwazji kosmitów na Ziemię, ale w trakcie filmu okazuje się, że nie do końca tak jest, że twórcy mają w rękawie kilka asów, które wszystko zmienią.

Tworzy to zwariowaną, pełną energii narrację porównywalną do tego, co Wright był w stanie stworzyć przy okazji "Wysypu żywych trupów". Nie jest to jednak rzecz równie udana, co "Hott Fuzz". Pewnym rozczarowaniem jest chociażby końcówka, która na mój gust była zdecydowanie przegadana. Może, gdyby wypowiadane teksty były fajniejsze, aż tak bardzo by mi to nie przeszkadzało. Ale to, co słyszałem, było mało przekonujące, więc nie kupiłem ostatecznej decyzji, która zmieniła losy Ziemi (choć to, co nastąpiło później, było fajne).

Ocena: 7