What You Gonna Do When the World's on Fire? (2018)
"Co zrobisz, gdy świat stanie w ogniu?" jest obrazem Ameryki z perspektywy jej czarnoskórych mieszkańców. Ale nakręcił go biały mężczyzna, do tego nie Amerykanin a Włoch. I być może dlatego tematycznie film mnie rozczarował. Niby mówi się, że zewnętrzna perspektywa jest korzystna. Jednak Minervini zamiast spojrzeć inaczej na problemy Afroamerykanów, zaprezentował najbardziej stereotypowe portrety. Piszę w liczbie mnogiej, ponieważ na dokument Włocha składają się trzy niezależne historie.
Bohaterką pierwszej jest była narkomanka, która próbuje prowadzić własny bar. Drugą jest samotna matka (chyba, bo ojciec nie jest nigdy wspominany) dwójki dzieci, którzy mieszkają w okolicy, gdzie często dochodzi do strzelanin. Trzecia historia opowiada o grupie politycznie zaangażowanych aktywistów. Wszystkie trzy opowiedziane są zgodnie ze schematem myślenia białych ludzi o problemach czarnych. Jedyny wyróżnikiem jest forma - kamera będąca niezwykle blisko obserwowanych postaci, brak komentarza czy jakiejkolwiek rzucającej się w oczy interwencji reżysera. Niewiele to jednak zmienia w moim odbiorze dokumentu.
"Co zrobisz, gdy świat stanie w ogniu?" pokazuje ludzi, którzy świadomi są tego, że znajdują się w zamkniętym systemie funkcjonującym na ich nie korzyść, ale którzy nie posiadają jakichkolwiek instrumentów, by cokolwiek zmienić na swoją korzyść. Działacze Nowych Czarnych Panter organizują pikiety, z których nic nie wynika. Gdyby nie fakt, że od czasu do czasu zainteresuje się nimi policja, kogoś zbije lub zakuje kajdankami, nie mieliby żadnego dowodu na to, że są zauważani, że cokolwiek znaczą. Właścicielka baru dużo mówi, podobnie jak jej znajomi. Mają dziesiątki obserwacji i przemyśleń, ale co z tego, skoro koniec końców są to tylko słowa, które w starciu z twardą ekonomią nie mają najmniejszych szans.
Na tym tle jedyną w miarę interesującą opowieścią była ta o synach samotnej matki. Może dlatego, że skupiając się na dorastających chłopcach, polityka, ekonomia i rasowa dyskryminacja zostaje zepchnięta na drugi plan. Owszem, ma wielki wpływ na egzystencję chłopców, ale jednocześnie tutaj reżyser zdołał uchwycić pierwiastek czegoś osobistego, co nie jest po prostu powielaniem schematu portretu ludzi stłamszonych. Gdyby nie ten wątek, to dokument Minerviego byłby dla mnie nie do zniesienia.
Ocena: 5
Bohaterką pierwszej jest była narkomanka, która próbuje prowadzić własny bar. Drugą jest samotna matka (chyba, bo ojciec nie jest nigdy wspominany) dwójki dzieci, którzy mieszkają w okolicy, gdzie często dochodzi do strzelanin. Trzecia historia opowiada o grupie politycznie zaangażowanych aktywistów. Wszystkie trzy opowiedziane są zgodnie ze schematem myślenia białych ludzi o problemach czarnych. Jedyny wyróżnikiem jest forma - kamera będąca niezwykle blisko obserwowanych postaci, brak komentarza czy jakiejkolwiek rzucającej się w oczy interwencji reżysera. Niewiele to jednak zmienia w moim odbiorze dokumentu.
"Co zrobisz, gdy świat stanie w ogniu?" pokazuje ludzi, którzy świadomi są tego, że znajdują się w zamkniętym systemie funkcjonującym na ich nie korzyść, ale którzy nie posiadają jakichkolwiek instrumentów, by cokolwiek zmienić na swoją korzyść. Działacze Nowych Czarnych Panter organizują pikiety, z których nic nie wynika. Gdyby nie fakt, że od czasu do czasu zainteresuje się nimi policja, kogoś zbije lub zakuje kajdankami, nie mieliby żadnego dowodu na to, że są zauważani, że cokolwiek znaczą. Właścicielka baru dużo mówi, podobnie jak jej znajomi. Mają dziesiątki obserwacji i przemyśleń, ale co z tego, skoro koniec końców są to tylko słowa, które w starciu z twardą ekonomią nie mają najmniejszych szans.
Na tym tle jedyną w miarę interesującą opowieścią była ta o synach samotnej matki. Może dlatego, że skupiając się na dorastających chłopcach, polityka, ekonomia i rasowa dyskryminacja zostaje zepchnięta na drugi plan. Owszem, ma wielki wpływ na egzystencję chłopców, ale jednocześnie tutaj reżyser zdołał uchwycić pierwiastek czegoś osobistego, co nie jest po prostu powielaniem schematu portretu ludzi stłamszonych. Gdyby nie ten wątek, to dokument Minerviego byłby dla mnie nie do zniesienia.
Ocena: 5
Komentarze
Prześlij komentarz