Hva vil folk si (2017)
Klasyczny przykład próby chwytania kilku srok za ogon. "Co ludzie powiedzą" porusza tyle różnych tematów, że koniec końców na nic nie ma wystarczająco dużo czasu. Dlatego też film prześlizguje się po problemach, a bohaterowie są tak bardzo jednowymiarowi, że nie sposób przejmować się ich losami.
A szkoda, bo zarówno nastoletnia protagonistka, jak i członkowie jej rodziny, mogli, ba, powinni!, przykuwać uwagę. Nisha to przecież typowa nastolatka, która nie jest jeszcze na tyle dorosła, by prowadzić niezależne od rodziców życie, ale czująca się na tyle odrębną istotą, by walczyć o poszerzenie granic swoich swobód. Na to nakłada się fakt, że jest ona dzieckiem pakistańskich emigrantów, którzy może i w Norwegii urządzili sobie życie, ale nigdy nie zapomnieli, że to nie jest ich ojczyzna. W przeciwieństwie do Nishy, dla której wartości norweskiego społeczeństwa są dużo bliższe od narzucanych jej przez rodzinę.
"Co ludzie powiedzą" mogło być więc wielowarstwową opowieścią o starciu pokoleń, o konflikcie światopoglądów, o naturalnym procesie emancypacji dzieci od woli rodziców i procesie szukania własnej tożsamości. Jednak twórcy tego filmu nie wykazali się sprawnością w łączeniu ze sobą wielu różnych, często sprzecznych znaczeń. Stąd dominującą emocją podczas oglądania filmu była nuda. Twórcy nie potrafili też zmiękczyć tyranii rodzicielskiej miłością, która (przynajmniej w przypadku postaci ojca) zdawała się odgrywać istotną rolę. Zarówno skandynawskie jak i pakistańskie społeczeństwo prezentowane jest w bardzo stereotypowy sposób, bez jakiejkolwiek refleksji, czy próby przeniknięcia fasady. To zaś prowadzi do tego, że całość pozbawiona jest wyrazu i nie ma w sobie nic, co sprawiłoby, że warto byłoby film zapamiętać.
Ocena: 6
A szkoda, bo zarówno nastoletnia protagonistka, jak i członkowie jej rodziny, mogli, ba, powinni!, przykuwać uwagę. Nisha to przecież typowa nastolatka, która nie jest jeszcze na tyle dorosła, by prowadzić niezależne od rodziców życie, ale czująca się na tyle odrębną istotą, by walczyć o poszerzenie granic swoich swobód. Na to nakłada się fakt, że jest ona dzieckiem pakistańskich emigrantów, którzy może i w Norwegii urządzili sobie życie, ale nigdy nie zapomnieli, że to nie jest ich ojczyzna. W przeciwieństwie do Nishy, dla której wartości norweskiego społeczeństwa są dużo bliższe od narzucanych jej przez rodzinę.
"Co ludzie powiedzą" mogło być więc wielowarstwową opowieścią o starciu pokoleń, o konflikcie światopoglądów, o naturalnym procesie emancypacji dzieci od woli rodziców i procesie szukania własnej tożsamości. Jednak twórcy tego filmu nie wykazali się sprawnością w łączeniu ze sobą wielu różnych, często sprzecznych znaczeń. Stąd dominującą emocją podczas oglądania filmu była nuda. Twórcy nie potrafili też zmiękczyć tyranii rodzicielskiej miłością, która (przynajmniej w przypadku postaci ojca) zdawała się odgrywać istotną rolę. Zarówno skandynawskie jak i pakistańskie społeczeństwo prezentowane jest w bardzo stereotypowy sposób, bez jakiejkolwiek refleksji, czy próby przeniknięcia fasady. To zaś prowadzi do tego, że całość pozbawiona jest wyrazu i nie ma w sobie nic, co sprawiłoby, że warto byłoby film zapamiętać.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz