In Blue (2017)

40-letnia kobieta nawiązuje relację z 15-letnim chłopakiem. Początek ich znajomości pozornie wydaje się być dość zwyczajny. Chłopak wpadł pod taksówkę, którą kobieta jechała na lotnisko. Lin zabrała Nicu do szpitala, gdzie założono mu gips na złamaną rękę. Na tym powinna się ich relacja zakończyć. Tak się jednak nie stało. Lin i Nicu zaczynają się spotykać. Ich relacja robi się coraz bardziej intymna, a przez to dziwna. I co istotne niezrozumiała dla nich samych. Nicu nie potrafi zrozumieć, czego od niego oczekuje kobieta, dlaczego się z nim zadaje. Ma doświadczenie ze starszymi mężczyznami, którzy chcą od niego tylko jednego. Za każdym razem jednak, kiedy próbuje doprowadzić do seksualnego zbliżenia, kobieta go odpycha. A zarazem wysyła mu sygnały, które wykraczają poza platoniczną troskę. Lin skrywa bowiem bolesną tajemnicę, a Nicu z nią w jakiś sposób rezonuje.

"W błękicie" jest najbardziej interesujące, kiedy zajmuje się wyłącznie Lin i Nicu oraz ich niejednoznaczną, psychologicznie skomplikowaną więzią. Gdy reżyser skupia się na tajemnicach, na milczeniu, na pragnieniach, których bohaterowie nie mogą zwerbalizować, a które przez innych mogą być opacznie zrozumiane, wtedy film jest absolutnie fascynujący. Tym bardziej, że dwójkę aktorów łączy świetna chemia, a młody Bogdan Iancu zaskakująco dobrze radzi sobie z niełatwą rolą chłopka zmuszonego do trudnego życia ulicznika.

Niestety miejscami film zbacza w stronę społecznie zaangażowanego wykładu na temat biedy, nierówności między zachodnią i wschodnią Europą. Z kolei pod koniec "W błękicie" zaczyna robić się zbyt łopatologiczne, ujawniając/wyjaśniając zbyt wiele z tego, co powinno zostać ukryte przed widzami. Rozumiem potrzebę stawiania przysłowiowej kropki nad "i", ale czasami dla historii lepiej jest, kiedy niektóre rzeczy pozostają nienazwane, a widz musi spróbować sam zrozumieć bohaterów, zamiast otrzymać gotową interpretację.

Ocena: 6