José (2018)
"José" to zdobywca nagrody Queer Lion na festiwalu w Wenecji. W pierwszym momencie chciałem więc napisać, że tamta edycja imprezy musiała być wyjątkowo słaba, skoro wygrał właśnie ten obraz. Ale sprawdziłem, co ubiegało się o statuetkę. I nie potrafię zrozumieć, jakim cudem "José" mógł być na poważnie brany pod uwagę, nie mówiąc już o wygranej. Wśród konkurentów była przecież "Faworyta"! A jest to film o kilka klas lepszy od tego obrazu. Zresztą pozostali rywale (a w każdym razie ci, których miałem okazję zobaczyć) też w moich oczach wypadli dużo lepiej ("Człowiek, który zaskoczył wszystkich", "Kucumbu tubuh indahku", "Suspiria").
"José" to historia młodego mężczyzny, który jest biedny, mieszka z matką i zarabia grosze w pracy bez perspektyw. Jego samotność przerywana jest przygodnym seksem. W końcu w jednym z nich się zakochuje. Jego uczucie jest odwzajemnione. Jednak kochanek nie czuje się dobrze w mieście i chce się przenieść gdzieś indziej. José tymczasem lubi miast, a poza tym źle się czuje z myślą o zostawieniu matki samej (choć przecież nie jest jedynakiem i ktoś inny mógłby się nią zająć).
Losy bohatera nie są interesujące, a fabuła, która na papierze może sugerować spory potencjał, jest na wpół wyschniętą kałużą. Atrakcyjne są jedynie obrazki o charakterze etnograficznym. Jak choćby sama praca, którą wykonuje José. Jest bowiem naganiaczem klientów do baru z ulicznym jedzeniem. W Polsce coś takiego wydaje się nie do przyjęcia. W Gwatemali zdaje się być czymś normalnym.
"José" mógł być ciekawym filmem, gdyby tylko więcej miejsca poświecono relacji tytułowego bohatera z jego matką. Jej emocjonalny szantaż, jaki stosuje wobec najmłodszego syna, wydał mi się bardzo atrakcyjnym tematem na kinową fabułę. Tu jednak sprowadza się do kilku scenek rodzajowych, z których jednak niemal nic nie wynika. Przez to w moich oczach produkcja ta wypadała słabo, nudząc mnie przez niemal cały czas swojego trwania.
Ocena: 4
"José" to historia młodego mężczyzny, który jest biedny, mieszka z matką i zarabia grosze w pracy bez perspektyw. Jego samotność przerywana jest przygodnym seksem. W końcu w jednym z nich się zakochuje. Jego uczucie jest odwzajemnione. Jednak kochanek nie czuje się dobrze w mieście i chce się przenieść gdzieś indziej. José tymczasem lubi miast, a poza tym źle się czuje z myślą o zostawieniu matki samej (choć przecież nie jest jedynakiem i ktoś inny mógłby się nią zająć).
Losy bohatera nie są interesujące, a fabuła, która na papierze może sugerować spory potencjał, jest na wpół wyschniętą kałużą. Atrakcyjne są jedynie obrazki o charakterze etnograficznym. Jak choćby sama praca, którą wykonuje José. Jest bowiem naganiaczem klientów do baru z ulicznym jedzeniem. W Polsce coś takiego wydaje się nie do przyjęcia. W Gwatemali zdaje się być czymś normalnym.
"José" mógł być ciekawym filmem, gdyby tylko więcej miejsca poświecono relacji tytułowego bohatera z jego matką. Jej emocjonalny szantaż, jaki stosuje wobec najmłodszego syna, wydał mi się bardzo atrakcyjnym tematem na kinową fabułę. Tu jednak sprowadza się do kilku scenek rodzajowych, z których jednak niemal nic nie wynika. Przez to w moich oczach produkcja ta wypadała słabo, nudząc mnie przez niemal cały czas swojego trwania.
Ocena: 4
Komentarze
Prześlij komentarz