Judy (2019)
Przemysł filmowy powinien zarządzić co najmniej pięcioletnie moratorium na kręcenie filmów biograficzne artystów. Jest dla mnie boleśnie oczywiste, że twórcy zatracili umiejętność świeżego spojrzenia na ten gatunek i wszystkie powstające w nim filmy są robione według tego samego wzorca: ciężkie dzieciństwo, talent, który jest darem i przekleństwem, nałogi, marzenia o "normalnej" rodzinie i miłości, upadek i próba odbicia się od dna. W zasadzie obecnie o tym, na ile udana jest filmowa biografia, nie decyduje główny wątek i postać, lecz to, na ile interesujące są postaci drugiego planu i relacje, jakie nawiązują z tytułową osobą.
"Judy" jest kolejnym przykładem prawdziwości powyższej tezy. Oglądając ten film miałem poczucie deja vu. I nic w tym dziwnego, skoro niemal identyczne sceny mogłem odnaleźć w innych biografiach piosenkarzy. "Judy" od wielu z nich wypada gorzej, ponieważ poza Garland nie ma w tym filmie żadnej ciekawej postaci. Choć Louis B. Mayer miał spory potencjał. Jako demoniczny manipulator twardą ręką rządzący studiem filmowym i jego gwiazdami, jest on fascynującą postacią. I gdyby "Judy" skupiło się wyłącznie na okresie kręcenia "Czarnoksiężnika z Oz" i relacji młodej Garland z Mayerem, mogłoby z tego powstać fascynujące studium charakterów i obraz świat wstrząsająco odmiennego od tego, co dziś uważamy za normę. Niestety, Mayer jest tylko dodatkiem i to zupełnie niepotrzebnym. Retrospekcje spokojnie można było sobie darować, a "Judy" nic nie straciłaby na wymowie.
W efekcie jedynym jasnym punktem filmu jest grająca Garland Renée Zellweger. To naprawdę znakomita kreacja, ale mnie nie do końca się spodobała. Wydała mi się za bardzo wysilona, jakby aktora była świadoma, że może tą rolą dostać Oscara i przez to robi wszystko, aby zostać przez Akademię docenioną. Odczuwa się to tym wyraźniej, że postać w scenariuszu jest dość banalna i zagrywanie się Zellweger tego nie zmienia. Judy Garland pozostała typową tragiczną artystką, która nie uniosła ciężaru talentu i nie oparła się manipulacjom innych ludzi.
Ocena: 5
"Judy" jest kolejnym przykładem prawdziwości powyższej tezy. Oglądając ten film miałem poczucie deja vu. I nic w tym dziwnego, skoro niemal identyczne sceny mogłem odnaleźć w innych biografiach piosenkarzy. "Judy" od wielu z nich wypada gorzej, ponieważ poza Garland nie ma w tym filmie żadnej ciekawej postaci. Choć Louis B. Mayer miał spory potencjał. Jako demoniczny manipulator twardą ręką rządzący studiem filmowym i jego gwiazdami, jest on fascynującą postacią. I gdyby "Judy" skupiło się wyłącznie na okresie kręcenia "Czarnoksiężnika z Oz" i relacji młodej Garland z Mayerem, mogłoby z tego powstać fascynujące studium charakterów i obraz świat wstrząsająco odmiennego od tego, co dziś uważamy za normę. Niestety, Mayer jest tylko dodatkiem i to zupełnie niepotrzebnym. Retrospekcje spokojnie można było sobie darować, a "Judy" nic nie straciłaby na wymowie.
W efekcie jedynym jasnym punktem filmu jest grająca Garland Renée Zellweger. To naprawdę znakomita kreacja, ale mnie nie do końca się spodobała. Wydała mi się za bardzo wysilona, jakby aktora była świadoma, że może tą rolą dostać Oscara i przez to robi wszystko, aby zostać przez Akademię docenioną. Odczuwa się to tym wyraźniej, że postać w scenariuszu jest dość banalna i zagrywanie się Zellweger tego nie zmienia. Judy Garland pozostała typową tragiczną artystką, która nie uniosła ciężaru talentu i nie oparła się manipulacjom innych ludzi.
Ocena: 5
Komentarze
Prześlij komentarz