Sonic the Hedgehog (2020)
Kolejna bezduszna produkcja stworzona przez korporację wyłącznie w celu wyłudzenia od ludzi kasy. Twórcy tego produktu filmopodobnego wysilili się w minimalnym stopniu tak, żeby ich "dzieło" mogło działać na widzów impulsowo. Kryje się za tym jednak miałki pretekst fabularny, kiepsko nakreślone postaci i pozbawione pomysłu sekwencje.
Pierwsze 15 minut filmu doskonale oddaje całość. Mamy tu średnio udane efekty specjalne (eksplozje wyglądają fatalnie). Jest pretekst fabularny, o którym natychmiast twórcy zapominają (pierwsi polujący na bohatera znikają po pięciu minutach i nigdy więcej się nie pojawiają, więc można się zacząć zastanawiać, dlaczego po dekadzie Sonic nie wrócił do swojego świata; pierścienie są ponoć najważniejsze, a potem zostają sprowadzone do roli gadżetu). Jest nieprzemyślany przez twórców bohater, który niby jest szybki jak błyskawica, ale tylko wtedy, kiedy sprawdza się fabularnie, w innych momentach potrafi być zaskakująco ślamazarny. Wreszcie większość scen to kopie cudzych pomysłów.
"Sonic" nie sprawdza się też jako przygodowa komedia kumpelska. Relacja bohatera z Tomem jest miejscami całkiem creepy. W innych pozostaje zbyt płytka, by rzecz sprawdziła się jako opowieść o odnajdywaniu prawdziwej przyjaźni. Czarny charakter broni się wyłącznie za sprawą gry Jima Carrey'a. Czym nie do końca mogłem się cieszyć, bo polski dystrybutor nie był łaskaw wprowadzić choćby jednej kopii z napisami. Co prawda dubbing Doktora Robotnika nie był najgorszy (ten tytuł należy do postaci Wade'a), to jednak Carrey jest na tyle charakterystycznym aktorem, że brak możliwości słuchania, jak wypowiada swoje kwestie, mocno mi uwierał.
Zapewne, gdyby nie "Ptaki Nocy", byłbym surowszy w ocenie "Sonica", bo jest to produkcja pozbawiona duszy. Jednak w porównaniu z koszmarem Warner Bros. ten film miewał momenty, kiedy zaczynał mi nawet sprawiać frajdę. Nigdy nie trwało to zbyt długo, ale i tak było tego więcej niż w przypadku "Ptaków Nocy".
Ocena: 4
Pierwsze 15 minut filmu doskonale oddaje całość. Mamy tu średnio udane efekty specjalne (eksplozje wyglądają fatalnie). Jest pretekst fabularny, o którym natychmiast twórcy zapominają (pierwsi polujący na bohatera znikają po pięciu minutach i nigdy więcej się nie pojawiają, więc można się zacząć zastanawiać, dlaczego po dekadzie Sonic nie wrócił do swojego świata; pierścienie są ponoć najważniejsze, a potem zostają sprowadzone do roli gadżetu). Jest nieprzemyślany przez twórców bohater, który niby jest szybki jak błyskawica, ale tylko wtedy, kiedy sprawdza się fabularnie, w innych momentach potrafi być zaskakująco ślamazarny. Wreszcie większość scen to kopie cudzych pomysłów.
"Sonic" nie sprawdza się też jako przygodowa komedia kumpelska. Relacja bohatera z Tomem jest miejscami całkiem creepy. W innych pozostaje zbyt płytka, by rzecz sprawdziła się jako opowieść o odnajdywaniu prawdziwej przyjaźni. Czarny charakter broni się wyłącznie za sprawą gry Jima Carrey'a. Czym nie do końca mogłem się cieszyć, bo polski dystrybutor nie był łaskaw wprowadzić choćby jednej kopii z napisami. Co prawda dubbing Doktora Robotnika nie był najgorszy (ten tytuł należy do postaci Wade'a), to jednak Carrey jest na tyle charakterystycznym aktorem, że brak możliwości słuchania, jak wypowiada swoje kwestie, mocno mi uwierał.
Zapewne, gdyby nie "Ptaki Nocy", byłbym surowszy w ocenie "Sonica", bo jest to produkcja pozbawiona duszy. Jednak w porównaniu z koszmarem Warner Bros. ten film miewał momenty, kiedy zaczynał mi nawet sprawiać frajdę. Nigdy nie trwało to zbyt długo, ale i tak było tego więcej niż w przypadku "Ptaków Nocy".
Ocena: 4
Komentarze
Prześlij komentarz