The Invisible Man (2020)
Jason Blum znów tego dokonał. Pokazał, że potworne uniwersum Universal Pictures nie potrzebuje rozdmuchanych budżetów i rozmachu godnego komiksowego widowiska. "Niewidzialny człowiek" zrobiony został zgodnie ze sztuką taniego horroru, co w zupełności wystarczyło.
Choć akurat w tym przypadku o sukcesie nie zdecydował ani Blum jako producent ani Leigh Whannell (reżyser). "Niewidzialny człowiek" w całości spoczywa na barkach Elisabeth Moss. Ta zaś w ogóle się pod ciężarem odpowiedzialności nie ugięła. Ba, sprawiała wrażenie, jakby w ogóle nie czuła presji. Jako zaszczuta żona, której wydaje się, że odnalazła wolność, by przekonać się, jak daleko jest od niej, Moss okazała się niezwykle przekonująca. Jej strach, desperacja, bezradność są na tyle wiarygodne, że umożliwia przeoczenie faktu, jak idiotycznie zachowuje się grana przez nią postać. Dzięki jej kreacji z łatwością można decyzje bohaterki zrzucić na karby irracjonalności wynikające z silnego stresu i lęku.
Bez Moss "Niewidzialny człowiek" byłby po prostu jedną z tysiąca bardzo podobnych do siebie historii o mniej lub bardziej namacalnym prześladowaniu. Whannell miał kilka niezłych pomysłów (na plus zaliczam chociażby to, że wybierał jako tło szum morza niż jakąś generyczną muzę), ale w gruncie rzeczy jego rola sprowadzała się do sprawnego zrealizowania schematu, który zdążył już skostnieć.
Whannell razem z Blumem idą też w ślady Peele'a i łączą ograną formułę horroru z gorącymi aktualnie tematami społecznymi. "Uciekaj!" równie dobrze mogło nosić tytuł "Black Lives Matter". Z kolei "Niewidzialny człowiek" spokojnie mógłby wejść do kin jako "#metoo". Muszę jednak powiedzieć, że podpięcie się pod ważny temat wcale mnie tu nie drażniło. Opowieść o kobiecie, której nikt nie wierzy, kiedy mówi o tym, jak traktowana była/jest przez powszechnie szanowanego męża, bez zgrzytów wpasowała się w schemat kina gatunkowego. Z tak realizowaną propagandą nie mam żadnych problemów.
Ocena: 6
Choć akurat w tym przypadku o sukcesie nie zdecydował ani Blum jako producent ani Leigh Whannell (reżyser). "Niewidzialny człowiek" w całości spoczywa na barkach Elisabeth Moss. Ta zaś w ogóle się pod ciężarem odpowiedzialności nie ugięła. Ba, sprawiała wrażenie, jakby w ogóle nie czuła presji. Jako zaszczuta żona, której wydaje się, że odnalazła wolność, by przekonać się, jak daleko jest od niej, Moss okazała się niezwykle przekonująca. Jej strach, desperacja, bezradność są na tyle wiarygodne, że umożliwia przeoczenie faktu, jak idiotycznie zachowuje się grana przez nią postać. Dzięki jej kreacji z łatwością można decyzje bohaterki zrzucić na karby irracjonalności wynikające z silnego stresu i lęku.
Bez Moss "Niewidzialny człowiek" byłby po prostu jedną z tysiąca bardzo podobnych do siebie historii o mniej lub bardziej namacalnym prześladowaniu. Whannell miał kilka niezłych pomysłów (na plus zaliczam chociażby to, że wybierał jako tło szum morza niż jakąś generyczną muzę), ale w gruncie rzeczy jego rola sprowadzała się do sprawnego zrealizowania schematu, który zdążył już skostnieć.
Whannell razem z Blumem idą też w ślady Peele'a i łączą ograną formułę horroru z gorącymi aktualnie tematami społecznymi. "Uciekaj!" równie dobrze mogło nosić tytuł "Black Lives Matter". Z kolei "Niewidzialny człowiek" spokojnie mógłby wejść do kin jako "#metoo". Muszę jednak powiedzieć, że podpięcie się pod ważny temat wcale mnie tu nie drażniło. Opowieść o kobiecie, której nikt nie wierzy, kiedy mówi o tym, jak traktowana była/jest przez powszechnie szanowanego męża, bez zgrzytów wpasowała się w schemat kina gatunkowego. Z tak realizowaną propagandą nie mam żadnych problemów.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz