7 minutes (2020)
Dwóch młodych mężczyzn w intymnej sytuacji. Są radośni, pełni życia. Czeka ich dzień spędzony na seksie, do tego zakrapiany narkotykami. Nie wiedzą, że za chwilę będą martwi. Jeden z nich zginął z przedawkowania. Drugi mógł przeżyć... być może. Zamiast tego wybrał drogę samobójstwa.
Ale "7 minut", choć odnosi się do przerwy pomiędzy śmiercią pierwszego i drugiego chłopaka, wcale nie jest filmem o nich. Bohaterem obrazu jest policjant, ojciec tego z młodzieńców, który popełnił samobójstwo. Mężczyzna nie potrafi pogodzić się z tym, co się stało. Szukając odpowiedzi i sensu trafia do klubu dla gejów, którego stałym bywalcem był jego syn. Tak poznaje pracującego tam Fabiena, który dobrze znał jego syna, być może nawet wprowadził go w świat narkotyków. Mężczyznę zaczyna z nim łączyć przedziwna więź.
Ten film to ciekawy przypadek. Kiedy patrzę na niego z dystansu, na chłodno, wydaje mi się on albo nieprawdopodobnie wręcz naciągany albo też skrajnie perwersyjny. Główny bohater po śmierci syna udaje przed jego znajomymi kogoś innego, ba daje się nawet uwieść i choć jest (w teorii) heterykiem, to uprawia seks ze znajomym syna. Trudno nie zastanawiać się, jakie relacje naprawdę łączyły bohatera z synem, skoro żałoba "zmienia" go przynajmniej czasowo w geja.
Jednak w czasie oglądania "7 minut" takie myślenie o bohaterze nie pojawiało się u mnie. Reżyserowi udało się tak pokazać podróż bohatera, bez robienia wielkiego "halo" wokół kolejnych jego decyzji, że wyglądało to zaskakująco naturalnie i wiarygodnie. Dopiero później pojawia się myśl, "że co?".
Mimo to i tak odnosiłem wrażenie, że film jest naciągany. Bohater nosił naszyjnik syna i jego koszulki. Nikt jednak nie zwrócił na to uwagi. Co oczywiście można było uwiarygodnić, gdyby reżyser więcej miejsca poświęcił bywalcom klubu, ich nonszalancji. Film ma też bardzo słaby finał. Nie czułem, by droga bohatera dobiegła końca niezależnie od tego, jak bardzo symbolicznie odczytywać ostatnie ujęcia.
Ocena: 5
Ale "7 minut", choć odnosi się do przerwy pomiędzy śmiercią pierwszego i drugiego chłopaka, wcale nie jest filmem o nich. Bohaterem obrazu jest policjant, ojciec tego z młodzieńców, który popełnił samobójstwo. Mężczyzna nie potrafi pogodzić się z tym, co się stało. Szukając odpowiedzi i sensu trafia do klubu dla gejów, którego stałym bywalcem był jego syn. Tak poznaje pracującego tam Fabiena, który dobrze znał jego syna, być może nawet wprowadził go w świat narkotyków. Mężczyznę zaczyna z nim łączyć przedziwna więź.
Ten film to ciekawy przypadek. Kiedy patrzę na niego z dystansu, na chłodno, wydaje mi się on albo nieprawdopodobnie wręcz naciągany albo też skrajnie perwersyjny. Główny bohater po śmierci syna udaje przed jego znajomymi kogoś innego, ba daje się nawet uwieść i choć jest (w teorii) heterykiem, to uprawia seks ze znajomym syna. Trudno nie zastanawiać się, jakie relacje naprawdę łączyły bohatera z synem, skoro żałoba "zmienia" go przynajmniej czasowo w geja.
Jednak w czasie oglądania "7 minut" takie myślenie o bohaterze nie pojawiało się u mnie. Reżyserowi udało się tak pokazać podróż bohatera, bez robienia wielkiego "halo" wokół kolejnych jego decyzji, że wyglądało to zaskakująco naturalnie i wiarygodnie. Dopiero później pojawia się myśl, "że co?".
Mimo to i tak odnosiłem wrażenie, że film jest naciągany. Bohater nosił naszyjnik syna i jego koszulki. Nikt jednak nie zwrócił na to uwagi. Co oczywiście można było uwiarygodnić, gdyby reżyser więcej miejsca poświęcił bywalcom klubu, ich nonszalancji. Film ma też bardzo słaby finał. Nie czułem, by droga bohatera dobiegła końca niezależnie od tego, jak bardzo symbolicznie odczytywać ostatnie ujęcia.
Ocena: 5
Komentarze
Prześlij komentarz