Paradise Hills (2019)
Jestem w szoku, że "Rajskie Wzgórza" nie są ekranizacją jakiego młodzieżowego cyklu fantastycznego. Film ma bowiem wszystkie klasyczne elementy takiej produkcji. Bohaterką jest młoda dziewczyna żyjąca w dystopijnej społeczność. Pod wieloma względami jest to raj na ziemi, ale tylko dla tych, którzy w pełni akceptują rządzące światem zasady. Bohaterka zagląda pod podszewkę tej iluzji i odkrywa mroczną prawdę, która zmusza ją do walki/ucieczki, by ratować swoje życie. Po drodze muszą na jej drodze stanąć dwie osoby, z których każda może być miłością jej życia.
"Rajskie Wzgórza" nie tylko mają wszystkie elementy typowej młodzieżowej fantastyki, ale też zrealizowana jest w sposób charakterystyczny dla tego rodzaju ekranizacji. Od podobnych produkcji odróżniają ją niewielkie detale, jak na przykład to, że zamiast typowych dwóch amantów, jedną z osób, która może stanowić potencjalną miłość życia bohaterki, jest dziewczyna. Druga różnica, to brak pojawienia się w finale nowego "złego", który całą opowieść ustawiłby w kontekście szerszego konfliktu o losy świata. "Rajskie Wzgórza" nie mają charakteru globalnego. To od początku do końca jest opowieść o jednostce.
Sam film nie wnosi w tym gatunku nic nowego. Przez większość czasu opowieść toczy się mechanicznie niczym kulka odbijająca się od postawionych według aż za dobrze rozpoznawalnego schematu przeszkód. Ale kilka rzeczy udało się całkiem nieźle. Najlepsze wrażenie zrobił na mnie pierwszy akt, kiedy nakreślany jest obraz przybytku, do którego została wysłana bohaterka. Ma ono prawdziwie piekielny charakter. Nie wiem, co przerażało mnie bardziej: te wszystkie kolory mające zachwycać zmysły czy też beztroska, z jaką zachowuje się większość przebywająca tu dziewczyn. Słodycz, pozorowany szacunek, udawana empatia - od tego naprawdę robiło mi się niedobrze.
Film traci niestety sporo, kiedy reżysera przestaje rozbudowywać świat i zaczyna opowiadać historię. Intryga jest bowiem wątła, a wszystkie postacie zbyt papierowe, by mogło wyjść z tego coś prawdziwie ciekawego.
Ocena: 4
"Rajskie Wzgórza" nie tylko mają wszystkie elementy typowej młodzieżowej fantastyki, ale też zrealizowana jest w sposób charakterystyczny dla tego rodzaju ekranizacji. Od podobnych produkcji odróżniają ją niewielkie detale, jak na przykład to, że zamiast typowych dwóch amantów, jedną z osób, która może stanowić potencjalną miłość życia bohaterki, jest dziewczyna. Druga różnica, to brak pojawienia się w finale nowego "złego", który całą opowieść ustawiłby w kontekście szerszego konfliktu o losy świata. "Rajskie Wzgórza" nie mają charakteru globalnego. To od początku do końca jest opowieść o jednostce.
Sam film nie wnosi w tym gatunku nic nowego. Przez większość czasu opowieść toczy się mechanicznie niczym kulka odbijająca się od postawionych według aż za dobrze rozpoznawalnego schematu przeszkód. Ale kilka rzeczy udało się całkiem nieźle. Najlepsze wrażenie zrobił na mnie pierwszy akt, kiedy nakreślany jest obraz przybytku, do którego została wysłana bohaterka. Ma ono prawdziwie piekielny charakter. Nie wiem, co przerażało mnie bardziej: te wszystkie kolory mające zachwycać zmysły czy też beztroska, z jaką zachowuje się większość przebywająca tu dziewczyn. Słodycz, pozorowany szacunek, udawana empatia - od tego naprawdę robiło mi się niedobrze.
Film traci niestety sporo, kiedy reżysera przestaje rozbudowywać świat i zaczyna opowiadać historię. Intryga jest bowiem wątła, a wszystkie postacie zbyt papierowe, by mogło wyjść z tego coś prawdziwie ciekawego.
Ocena: 4
Komentarze
Prześlij komentarz