I Still Believe (2020)
SPOILER
Co jest z tymi wszystkimi produkcjami chrześcijańskimi? Odnoszę wrażenie, że stojące za nimi osoby należą do najbardziej olewczych na świecie. Ich przepis na film to wątła historyjka, kilka rozpoznawalnych nazwisk (jeśli jest to produkcja studia, a nie kompletnie niezależna), które przyciągną szerszą widownię i dbanie o to, by rozmowy o Bogu pojawiały się średnio co kwadrans (jak się nie da, to pejzaże z krzyżami też ujdą). Nie wiem, może wierzącym to wystarcza, ale jak dla mnie jest to łamanie drugiego przykazania.
Najgorsze w tym wszystkim jest to, że twórcy uważają, że mówienie przez bohaterów o Bogu wszystko usprawiedliwia. Postacie, które z łatwością można byłoby oceniać negatywnie, są przez te rozmowy o Bogu pozytywnymi. Kiedy bowiem spojrzy się z boku, to główny bohater wypada na totalnego egocentryka. Najpierw, kiedy zgadza się ukrywać przed Jean-Lukiem romans (to, że wyraża wątpliwości widz ma uznać za znak, że jest w gruncie rzeczy dobrym człowiekiem niezależnie od tego, co czyni). Potem, kiedy cały czas mówi o swojej chorej żonie. Może prawdziwy Jeremy Camp modlił się za innych, ale filmowy zdaje się mieć gdzieś, że na widowni jego żona nie jest jedyną ciężko chorą lub umierającą osobą. A już końcówka o tym, jak spotkał swoją drugą połówkę i o hitach, jakie nagrał, jest po prostu w bardzo złym guście. Twórcy chcą, żeby widz widział w protagonistach ludzi wyjątkowych. Ale w tym filmie niczym się tak naprawdę nie wyróżniają. Większą chrześcijańską postawę zdaje się prezentować wspomniany Jean-Luc, kiedy niemal od razu wybaczył bohaterom zdradę i dalej wspierał Jeremy'ego w rozwoju kariery. Jest jednak tłem i pokazanym tak, że jego postawa w ogóle nie jest brana pod uwagę.
Miałem nadzieję, że może od strony muzycznej całość będzie ciekawsza. Ale szczerze mówiąc piosenki głównego bohatera nie przypadły mi do gustu. Lepsze słyszałem od gości śpiewających w przejściach do metra.
Ocena: 3
Co jest z tymi wszystkimi produkcjami chrześcijańskimi? Odnoszę wrażenie, że stojące za nimi osoby należą do najbardziej olewczych na świecie. Ich przepis na film to wątła historyjka, kilka rozpoznawalnych nazwisk (jeśli jest to produkcja studia, a nie kompletnie niezależna), które przyciągną szerszą widownię i dbanie o to, by rozmowy o Bogu pojawiały się średnio co kwadrans (jak się nie da, to pejzaże z krzyżami też ujdą). Nie wiem, może wierzącym to wystarcza, ale jak dla mnie jest to łamanie drugiego przykazania.
Najgorsze w tym wszystkim jest to, że twórcy uważają, że mówienie przez bohaterów o Bogu wszystko usprawiedliwia. Postacie, które z łatwością można byłoby oceniać negatywnie, są przez te rozmowy o Bogu pozytywnymi. Kiedy bowiem spojrzy się z boku, to główny bohater wypada na totalnego egocentryka. Najpierw, kiedy zgadza się ukrywać przed Jean-Lukiem romans (to, że wyraża wątpliwości widz ma uznać za znak, że jest w gruncie rzeczy dobrym człowiekiem niezależnie od tego, co czyni). Potem, kiedy cały czas mówi o swojej chorej żonie. Może prawdziwy Jeremy Camp modlił się za innych, ale filmowy zdaje się mieć gdzieś, że na widowni jego żona nie jest jedyną ciężko chorą lub umierającą osobą. A już końcówka o tym, jak spotkał swoją drugą połówkę i o hitach, jakie nagrał, jest po prostu w bardzo złym guście. Twórcy chcą, żeby widz widział w protagonistach ludzi wyjątkowych. Ale w tym filmie niczym się tak naprawdę nie wyróżniają. Większą chrześcijańską postawę zdaje się prezentować wspomniany Jean-Luc, kiedy niemal od razu wybaczył bohaterom zdradę i dalej wspierał Jeremy'ego w rozwoju kariery. Jest jednak tłem i pokazanym tak, że jego postawa w ogóle nie jest brana pod uwagę.
Miałem nadzieję, że może od strony muzycznej całość będzie ciekawsza. Ale szczerze mówiąc piosenki głównego bohatera nie przypadły mi do gustu. Lepsze słyszałem od gości śpiewających w przejściach do metra.
Ocena: 3
Komentarze
Prześlij komentarz