Was wir wollten (2020)
Zaślepieni własnymi problemami nie potrafimy rozpoznać rodzącej się tragedii... nawet jeśli czujemy duchową nić porozumienia.
"Czego naprawdę chcemy" opowiada o parze znajdującej się na krawędzi rozpadu. We znaki dają im się nieudane próby zajścia w ciążę. Oboje robią dobre miny do złej gry, starają się być osobami wyrozumiałymi i wspierającymi partnera. Ale uczuć nie oszukają. Ból, poczucie krzywdy, wyrzuty sumienia sprawiają, że w ich sercach nie ma miejsca dla nikogo więcej. A tymczasem tuż za ścianą rozlega się niemy krzyk rozpaczy.
Twórcy filmu mieli niezłe intencje. Niestety sztuka wplatania nowych wątków, punktów widzenia, w już skrystalizowaną strukturę narracyjną nie jest łatwa. Potrzeba niezwykłego wyczucia, by nowe aspekty nie wydawały się doklejone na siłę lub nie banalizowały (relatywizowały) wcześniejszych problemó. A do tego właśnie doszło tutaj. Reżyser za bardzo skupia się na parze, by późniejsze wydarzenia nie były odczytywane jako swoiste patrzenie na nich z góry.
Zresztą poza kilkoma wyjątkami relacje emocjonalne między wszystkimi postaciami są prezentowane w sposób niewystarczający do tego, by opowieść mogła funkcjonować jako wnikliwe studium wewnętrznych doświadczeń. Nie udaje się twórcom pokazać, co pozwala trwać i walczyć jednym ludziom, a co sprawia, że inni się poddają. Dobrze, że przynajmniej reżyser nie wykłada wszystkiego wprost, że woli korzystać z aluzji, budować finał z drobnych gestów. Szkoda więc, że tak słabo operował komunikacją neiwerbalną.
Ocena: 4
"Czego naprawdę chcemy" opowiada o parze znajdującej się na krawędzi rozpadu. We znaki dają im się nieudane próby zajścia w ciążę. Oboje robią dobre miny do złej gry, starają się być osobami wyrozumiałymi i wspierającymi partnera. Ale uczuć nie oszukają. Ból, poczucie krzywdy, wyrzuty sumienia sprawiają, że w ich sercach nie ma miejsca dla nikogo więcej. A tymczasem tuż za ścianą rozlega się niemy krzyk rozpaczy.
Twórcy filmu mieli niezłe intencje. Niestety sztuka wplatania nowych wątków, punktów widzenia, w już skrystalizowaną strukturę narracyjną nie jest łatwa. Potrzeba niezwykłego wyczucia, by nowe aspekty nie wydawały się doklejone na siłę lub nie banalizowały (relatywizowały) wcześniejszych problemó. A do tego właśnie doszło tutaj. Reżyser za bardzo skupia się na parze, by późniejsze wydarzenia nie były odczytywane jako swoiste patrzenie na nich z góry.
Zresztą poza kilkoma wyjątkami relacje emocjonalne między wszystkimi postaciami są prezentowane w sposób niewystarczający do tego, by opowieść mogła funkcjonować jako wnikliwe studium wewnętrznych doświadczeń. Nie udaje się twórcom pokazać, co pozwala trwać i walczyć jednym ludziom, a co sprawia, że inni się poddają. Dobrze, że przynajmniej reżyser nie wykłada wszystkiego wprost, że woli korzystać z aluzji, budować finał z drobnych gestów. Szkoda więc, że tak słabo operował komunikacją neiwerbalną.
Ocena: 4
Komentarze
Prześlij komentarz