Infamous (2020)
Arielle całe życie była nikim. Mieszka w dziurze, o której nikt poza jej mieszkańcami nie słyszał. Jej matka nic nie osiągnęła będą striptizerką i wiążąc się z kolejnymi przegranymi facetami. Arielle pogardza swoimi znajomymi, wstydzi się tego, gdzie żyje i marzy o poznaniu świata. Przede wszystkim marzy o tym, by świat poznał ją, zauważył, docenił, zachwycał się nią. A skoro do tej pory ten ją ignorował, to ona nie jest mu nic winna. Każdy sposób na zyskanie sławy jest dobry. Tych, którzy stają jej na drodze, należy eliminować.
Jestem przekonany, że producenci dali zgodę na realizację filmu po tym, jak usłyszeli jednozdaniowy pitch: para młodocianych rabusiów przemierza kraj kradnąc i zabijając, a swoje wyczyny publikują w mediach społecznościowych. Brzmi to atrakcyjnie, prawda? Niestety ogólny pomysł trzeba potem uszczegółowić. I tu zaczęły się schody, bo twórcy filmu naprawdę nie wiedzieli, o czym dokładnie chcą opowiedzieć. Poszli więc w stronę kina sensacyjnego z dużą dozą dramatu obyczajowego, a czas ekranowy wypełnili kliszami o zakompleksionych mieszkańcach prowincjonalnych dziur.
Próba opowiedzenia na poważnie tej historii była najgorszą z możliwych decyzji. Fabuła jest bowiem dość absurdalna, a postać Arielle tak nieprawdopodobna, że potrzeba byłoby dużego talentu, by to sprzedać. Łatwiej byłoby zrobić z tego dynamiczny, przerysowany thriller sensacyjny, z barwną, infantylną a zarazem niebezpieczną bohaterką wyczyniającą szalone rzeczy. Odnoszę zresztą wrażenie, że Bella Thorne myślała, że właśnie w takim filmie gra, ponieważ nie patyczkowała się i szarżowała, ile się tylko dało. Niestety wizja twórców była inna, więc aktorka tylko pogrążała całość, bo jej kreacja nie pasowała do poważnego dramatu.
Ocena: 3
Jestem przekonany, że producenci dali zgodę na realizację filmu po tym, jak usłyszeli jednozdaniowy pitch: para młodocianych rabusiów przemierza kraj kradnąc i zabijając, a swoje wyczyny publikują w mediach społecznościowych. Brzmi to atrakcyjnie, prawda? Niestety ogólny pomysł trzeba potem uszczegółowić. I tu zaczęły się schody, bo twórcy filmu naprawdę nie wiedzieli, o czym dokładnie chcą opowiedzieć. Poszli więc w stronę kina sensacyjnego z dużą dozą dramatu obyczajowego, a czas ekranowy wypełnili kliszami o zakompleksionych mieszkańcach prowincjonalnych dziur.
Próba opowiedzenia na poważnie tej historii była najgorszą z możliwych decyzji. Fabuła jest bowiem dość absurdalna, a postać Arielle tak nieprawdopodobna, że potrzeba byłoby dużego talentu, by to sprzedać. Łatwiej byłoby zrobić z tego dynamiczny, przerysowany thriller sensacyjny, z barwną, infantylną a zarazem niebezpieczną bohaterką wyczyniającą szalone rzeczy. Odnoszę zresztą wrażenie, że Bella Thorne myślała, że właśnie w takim filmie gra, ponieważ nie patyczkowała się i szarżowała, ile się tylko dało. Niestety wizja twórców była inna, więc aktorka tylko pogrążała całość, bo jej kreacja nie pasowała do poważnego dramatu.
Ocena: 3
Komentarze
Prześlij komentarz