Todos os mortos (2020)
Twórcy "Wszystkich zmarłych" postanowili nakręcić swój film zgodnie z maksymą "mierz siły na zamiary", Wszystko pięknie, jednak sił im trochę zabrakło, by zamiary zrealizować. Wyszła im więc ambitna porażka. Co w sumie jest zgodne z tą romantyczną maksymą.
Nominalnie jest to opowieść o grupie osób żyjących u progu XX stulecia. Bohaterów łączy wspólna historia. Mamy więc matkę i jej dwie córki oraz byłą niewolnicę i jej rodzinę. Każda z postaci przeżywa egzystencjalne rozterki. Są rozdarci pomiędzy bolesną przeszłością i niejasną przyszłością. Trudno im znaleźć miejsce w świecie, jak również określić to, kim są i kim chcą być. Część z nich umyka w różne formy egzystencjalnego eskapizmu. Innym nie pozwala na to konieczność wiązania końca z końcem.
Wątków fabularnych jest w tym filmie tak dużo, że twórcy szybko tracą nad nimi kontrolę. Przez to żadna z kilku kluczowych scen nie ma siły oddziaływania. Brakuje im bowiem amunicji w postaci emocjonalnej więzi z widzami. Rzeczy dzieją się mniej lub bardziej chaotycznie. Czasem mają miejsce szokujące sytuacje, które jednak nie szokują, a pozostawiają obojętnymi. Zdecydowanie lepiej byłoby, gdyby twórcy zamiast licznych równorzędnych wątków skupili się na jednym.
Z drugiej strony nie ma to większego znaczenia. Ponieważ te wszystkie historie i tak wzięte są cudzysłów. Wystarczy lepiej się przyjrzeć, by okazało się, że coś jest tu "nie tak". Kostiumy bohaterów są XIX-wieczne. Podobnie scenografie wnętrz. Jednak już samo miasto nie do końca jest zgodne z realiami epoki. Miejscami jest aż nazbyt współczesne.
Dzieje się tak dlatego, że "Wszyscy zmarli" nie są o ludziach, lecz właśnie o mieście. To opowieść o São Paulo, o echach przeszłości, o duchach, których żywoty złożyły się na kształt metropolii. Niewidoczni są jednak wciąż obecni. Bez nich miasto nie miałoby tego charakteru, jaki ma.
Pomysł na ten rodzaj przypowieści doceniam. Niestety realizacyjnie nie udało się go odpowiednio przeprowadzić. Film jest więc chaotyczny i zwyczajnie nudny.
Ocena: 4
Nominalnie jest to opowieść o grupie osób żyjących u progu XX stulecia. Bohaterów łączy wspólna historia. Mamy więc matkę i jej dwie córki oraz byłą niewolnicę i jej rodzinę. Każda z postaci przeżywa egzystencjalne rozterki. Są rozdarci pomiędzy bolesną przeszłością i niejasną przyszłością. Trudno im znaleźć miejsce w świecie, jak również określić to, kim są i kim chcą być. Część z nich umyka w różne formy egzystencjalnego eskapizmu. Innym nie pozwala na to konieczność wiązania końca z końcem.
Wątków fabularnych jest w tym filmie tak dużo, że twórcy szybko tracą nad nimi kontrolę. Przez to żadna z kilku kluczowych scen nie ma siły oddziaływania. Brakuje im bowiem amunicji w postaci emocjonalnej więzi z widzami. Rzeczy dzieją się mniej lub bardziej chaotycznie. Czasem mają miejsce szokujące sytuacje, które jednak nie szokują, a pozostawiają obojętnymi. Zdecydowanie lepiej byłoby, gdyby twórcy zamiast licznych równorzędnych wątków skupili się na jednym.
Z drugiej strony nie ma to większego znaczenia. Ponieważ te wszystkie historie i tak wzięte są cudzysłów. Wystarczy lepiej się przyjrzeć, by okazało się, że coś jest tu "nie tak". Kostiumy bohaterów są XIX-wieczne. Podobnie scenografie wnętrz. Jednak już samo miasto nie do końca jest zgodne z realiami epoki. Miejscami jest aż nazbyt współczesne.
Dzieje się tak dlatego, że "Wszyscy zmarli" nie są o ludziach, lecz właśnie o mieście. To opowieść o São Paulo, o echach przeszłości, o duchach, których żywoty złożyły się na kształt metropolii. Niewidoczni są jednak wciąż obecni. Bez nich miasto nie miałoby tego charakteru, jaki ma.
Pomysł na ten rodzaj przypowieści doceniam. Niestety realizacyjnie nie udało się go odpowiednio przeprowadzić. Film jest więc chaotyczny i zwyczajnie nudny.
Ocena: 4
Komentarze
Prześlij komentarz