Those Who Wish Me Dead (2021)
Aż dziwne, że film trafił w Polsce do kin. "Ci, którzy życzą mi śmierci" to bowiem jeden z tych solidnie wykonanych filmideł, które dla większości platform są tytułami "eventowymi". Chciałbym móc napisać, że od typowej platformowej produkcji odróżnia go pierwszoligowa obsada, ale przecież właśnie tym są eventowe filmy platformowe: to przeciętniaki z gwiazdami w obsadzie.
Film ma niezłe tempo. Struktura fabularna nie jest szczególnie odkrywcza, ale Sheridan jest na tyle dobrym twórcą, że potrafił uniknąć większości pułapek. Problem stanowi ogólny pomysł połączenia kina katastroficznego z thrillerem, w którym źli polują na dziecko. To pierwsze jest mocno niesatysfakcjonujące. Niby najpierw jest burza, a później mamy pożar. Niestety są to jedynie screen savery, a nie pełne akcji i napięcia sekwencje, które mogłyby podnieść poziom adrenaliny.
W aspekcie polowania na dzieciaka całość sprawdza się lepiej, ale nie rewelacyjnie. Szczególnie w części środkowej twórcy idą na łatwiznę i nie potrafią wiarygodnie podać istotnych dla fabuły scen. Jak choćby to, jak chłopak postanowił zaufać głównej bohaterce. Biorąc pod uwagę, że gra ją Jolie, to musiało się wydarzyć i tak właśnie jest - po prostu się wydarza. Albo obowiązkowy wątek traumy - ten z kolei jest niepotrzebnie rozdmuchany do gigantycznych rozmiarów. W filmie, w którym elementy psychologiczne są w zasadzie pozorowane, takie cackanie się nie ma sensu. Widz wie, że bohaterka jest prześladowana przez demony przeszłości, co buduje mur między nią a światem, więc pierwsze godziny z dzieciakiem będą napięte. I to w tej historii naprawdę wystarcza. Nie potrzeba pokazywać scen traumy, a potem jeszcze o nich ze szczegółami rozprawiać.
Ocena: 5
Film ma niezłe tempo. Struktura fabularna nie jest szczególnie odkrywcza, ale Sheridan jest na tyle dobrym twórcą, że potrafił uniknąć większości pułapek. Problem stanowi ogólny pomysł połączenia kina katastroficznego z thrillerem, w którym źli polują na dziecko. To pierwsze jest mocno niesatysfakcjonujące. Niby najpierw jest burza, a później mamy pożar. Niestety są to jedynie screen savery, a nie pełne akcji i napięcia sekwencje, które mogłyby podnieść poziom adrenaliny.
W aspekcie polowania na dzieciaka całość sprawdza się lepiej, ale nie rewelacyjnie. Szczególnie w części środkowej twórcy idą na łatwiznę i nie potrafią wiarygodnie podać istotnych dla fabuły scen. Jak choćby to, jak chłopak postanowił zaufać głównej bohaterce. Biorąc pod uwagę, że gra ją Jolie, to musiało się wydarzyć i tak właśnie jest - po prostu się wydarza. Albo obowiązkowy wątek traumy - ten z kolei jest niepotrzebnie rozdmuchany do gigantycznych rozmiarów. W filmie, w którym elementy psychologiczne są w zasadzie pozorowane, takie cackanie się nie ma sensu. Widz wie, że bohaterka jest prześladowana przez demony przeszłości, co buduje mur między nią a światem, więc pierwsze godziny z dzieciakiem będą napięte. I to w tej historii naprawdę wystarcza. Nie potrzeba pokazywać scen traumy, a potem jeszcze o nich ze szczegółami rozprawiać.
Ocena: 5
Komentarze
Prześlij komentarz