Annette (2021)
Nie należę do fanów francuskich musicali. Podejście Francuzów do tego gatunki jest mi obce i naprawdę rzadko zdarza się, by potrafili mnie zachwycić ("Piosenki o miłości" Honoré to jeden z tych wyjątków). Częściej są to koszmarne kakofonie typu "Jeannette. Dzieciństwo Joanny d'Arc" Dumonta. Mając to w pamięci, na "Annette" wybierałem się z duszą na ramieniu. Moją jedyną nadzieją był reżyser. Po "Holy Motors" Carax miał u mnie duży kredyt zaufania.
Niestety Carax nie potrafił mnie przekonać do francuskiego musicalu. W warstwie audio "Annette" nie była dla mnie atrakcyjna. Nie jest to może ten koszmar muzyczny co "Jeannette", niemniej jednak chyba tylko jeden motyw jestem w stanie uznać za w miarę udany. Reszty nie chciałby już nigdy więcej usłyszeć.
Ale to nie warstwa muzyczna sprawiła, że poczułem się dogłębnie rozczarowany. To cała reszta. Carax niby znów czaruje, wydziwia, bawi się w chwytanie sennych majaków. A jednak nie ma to w sobie tej samej siły oddziaływania, co jego pomysły w "Holy Motors". Większość jest tylko błyskotkami, za którymi zdaje się nie kryć nic więcej. Jak choć pomysł, by dziecko było laleczką, stając się swoistym obiektem projekcji rodziców, przedmiotem, narzędziem w ich własnych żywotach, zyskując podmiotowość dopiero w momencie zrozumienia, kim w rzeczywistości są dla niej ojciec i matka. Mogło to stanowić świetny element psychologicznej, odlotowej podróży, ale Carax nie korzysta z potencjału, jaki miał jego pomysł.
Pozostały mi więc tylko działania budujące klimat. Jak choćby to, że niemal cały film rozgrywa się w nocy lub w ciemnych pomieszczeniach rozświetlanych lampami, reflektorami. Ale i to okazuje się koniec końców jedynie łopatologicznym wskazaniem, że głównym bohaterem jest wampir, być może (choć niekoniecznie) tylko emocjonalny.
"Annette" nie przekonała mnie też aktorsko. Cotillard, Driver i Helberg grają obok siebie, przez co kompletnie nie czuć dramatów i emocji, które niby kształtują byt bohaterów. Gdzie tak wielka miłość, gdzie ból, gdzie gniew?
Ocena: 4
Niestety Carax nie potrafił mnie przekonać do francuskiego musicalu. W warstwie audio "Annette" nie była dla mnie atrakcyjna. Nie jest to może ten koszmar muzyczny co "Jeannette", niemniej jednak chyba tylko jeden motyw jestem w stanie uznać za w miarę udany. Reszty nie chciałby już nigdy więcej usłyszeć.
Ale to nie warstwa muzyczna sprawiła, że poczułem się dogłębnie rozczarowany. To cała reszta. Carax niby znów czaruje, wydziwia, bawi się w chwytanie sennych majaków. A jednak nie ma to w sobie tej samej siły oddziaływania, co jego pomysły w "Holy Motors". Większość jest tylko błyskotkami, za którymi zdaje się nie kryć nic więcej. Jak choć pomysł, by dziecko było laleczką, stając się swoistym obiektem projekcji rodziców, przedmiotem, narzędziem w ich własnych żywotach, zyskując podmiotowość dopiero w momencie zrozumienia, kim w rzeczywistości są dla niej ojciec i matka. Mogło to stanowić świetny element psychologicznej, odlotowej podróży, ale Carax nie korzysta z potencjału, jaki miał jego pomysł.
Pozostały mi więc tylko działania budujące klimat. Jak choćby to, że niemal cały film rozgrywa się w nocy lub w ciemnych pomieszczeniach rozświetlanych lampami, reflektorami. Ale i to okazuje się koniec końców jedynie łopatologicznym wskazaniem, że głównym bohaterem jest wampir, być może (choć niekoniecznie) tylko emocjonalny.
"Annette" nie przekonała mnie też aktorsko. Cotillard, Driver i Helberg grają obok siebie, przez co kompletnie nie czuć dramatów i emocji, które niby kształtują byt bohaterów. Gdzie tak wielka miłość, gdzie ból, gdzie gniew?
Ocena: 4
Komentarze
Prześlij komentarz