Lucy in the Sky (2019)
Wydawać by się mogło, że Noah Hawley to idealny człowiek do opowiedzenia historii o mrocznych tajemnicach ludzkiego umysłu. W końcu pierwszy sezon jego "Legiona" to majstersztyk. Niestety, w pełnym metrażu temu tematowi nie podołał.
"Lucy wśród gwiazd" to opowieść subtelna. A przynajmniej taką miała być w zamyśle. Oto widzimy ambitną, świetnie funkcjonującą astronautkę, która spełniła marzenie i znalazła się w nielicznym gronie szczęśliwców, którzy byli w kosmosie. To doświadczenie było przełomowe dla niej. Ale ani ona, ani nikt z jej otoczenia nie potrafili rozpoznać, jak wielki miało na nią wpływ. Głównie dlatego, że z pozoru wszystko po powrocie było w porządku. A jeśli nawet coś było nie tak, to nie wykraczało poza standardową reakcję na pobyt w kosmosie. Drobiazgi z czasem jednak się kumulowały przyspieszając lawinę zdarzeń. Niesprzyjające okoliczności dodatkowo zadziałały jako katalizator.
Hawley próbując pokazać kontrast pomiędzy totalnością doświadczenia pobytu w przestrzeni kosmicznej z pułapką grawitacyjną przebywania na powierzchni Ziemi bawił się kadrowaniem obrazów, montażem, łączeniem obrazów z muzyką. Niestety jest to tylko zabawa, która do niczego nie prowadzi. Nie pogłębia doświadczenia, nie wciąga widza w subiektywny świat bohaterki. Kiedy porówna się "Lucy wśród gwiazd" z "Ojcem" Zellera, wyraźnie widać, jak bardzo Hawley był bezradny w próbach przekazania tego, z czym Zeller nie miał najmniejszego kłopotu, choć operował dużo prostszymi środkami wyrazu.
Film jest też dość mierny pod względem aktorskim. Natalie Portman jeszcze jakoś sobie z rolą poradziła, jednak jej partnerzy grają na poziomie trzecioligowej produkcji telewizyjnej, a Burstyn to równie dobrze mogłaby spać w czasie kręcenia scen z jej udziałem.
Nie powiem, bym był niskim poziomem zaskoczony. Dochodziły do mnie różne głosy na temat filmu. Mimo wszystko szkoda przekonać się osobiście o słabości dzieła.
Ocena: 4
"Lucy wśród gwiazd" to opowieść subtelna. A przynajmniej taką miała być w zamyśle. Oto widzimy ambitną, świetnie funkcjonującą astronautkę, która spełniła marzenie i znalazła się w nielicznym gronie szczęśliwców, którzy byli w kosmosie. To doświadczenie było przełomowe dla niej. Ale ani ona, ani nikt z jej otoczenia nie potrafili rozpoznać, jak wielki miało na nią wpływ. Głównie dlatego, że z pozoru wszystko po powrocie było w porządku. A jeśli nawet coś było nie tak, to nie wykraczało poza standardową reakcję na pobyt w kosmosie. Drobiazgi z czasem jednak się kumulowały przyspieszając lawinę zdarzeń. Niesprzyjające okoliczności dodatkowo zadziałały jako katalizator.
Hawley próbując pokazać kontrast pomiędzy totalnością doświadczenia pobytu w przestrzeni kosmicznej z pułapką grawitacyjną przebywania na powierzchni Ziemi bawił się kadrowaniem obrazów, montażem, łączeniem obrazów z muzyką. Niestety jest to tylko zabawa, która do niczego nie prowadzi. Nie pogłębia doświadczenia, nie wciąga widza w subiektywny świat bohaterki. Kiedy porówna się "Lucy wśród gwiazd" z "Ojcem" Zellera, wyraźnie widać, jak bardzo Hawley był bezradny w próbach przekazania tego, z czym Zeller nie miał najmniejszego kłopotu, choć operował dużo prostszymi środkami wyrazu.
Film jest też dość mierny pod względem aktorskim. Natalie Portman jeszcze jakoś sobie z rolą poradziła, jednak jej partnerzy grają na poziomie trzecioligowej produkcji telewizyjnej, a Burstyn to równie dobrze mogłaby spać w czasie kręcenia scen z jej udziałem.
Nie powiem, bym był niskim poziomem zaskoczony. Dochodziły do mnie różne głosy na temat filmu. Mimo wszystko szkoda przekonać się osobiście o słabości dzieła.
Ocena: 4
Komentarze
Prześlij komentarz