(2021) ع أمل تجي

"Śmierć niewinności i grzech nieistnienia" zaczyna się jak typowa amerykańska komedia o dorastających chłopakach. Oto widzimy grupę przyjaciół, którzy wyruszają na misję - zamierzają stracić dziewictwo. W przeciwieństwie do swoich amerykańskich odpowiedników, oni nie szukają tego na imprezie, z koleżankami. Nie, oni podchodzą do tego praktyczniej: jadą do prostytutki. Sprawa wydaje się prosta, ale droga będzie wyboista. Pojawią się komplikacje, między kumplami dojdzie do spięć.

Reżyser George Peter Barbari wymieszał w swoim filmie kilka różnych komedii. Rubasznej komedii o wkraczaniu w dorosłość towarzyszy klasyczne kino drogi. Podróż staje się pretekstem nie tylko do bliższego poznania bohaterów, ale także jest metaforą życia typowych Libańczyków. Widzimy świat istniejący pomiędzy islamem, chrześcijaństwem i XXI-wieczną laickością. To miejsce paradoksów, które dla żyjących w tym świecie nie są niczym nadzwyczajnym.

"Śmierć niewinności i grzech nieistnienia" to również kino liryczne, poetycka opowieść o ludzkiej egzystencji. Reżyser co chwilę zatrzymuje się na różnych postaciach, które opowiadają swoje biografie. Nie tylko to, kim i gdzie teraz się w życiu znajdują, ale też to, co czekach ich w przyszłości i jaką śmiercią umrą. Zmienia to całkowicie perspektywę. Z jednej strony trywializuje "tu i teraz", bo w szerokiej perspektywie całego życia ma ono niewielkie znaczenie. Z drugiej strony czyni je czymś bezcennym, jest bowiem chwilą przekuwania się potencjałów w życiowe decyzje, które prowadzić będą do kolejnych i kolejnych decyzji.

Jest więc w tym filmie rubaszność i młodzieńcza beztroska. Jest też melancholia i refleksja wynikająca z bogatego życiowego doświadczenia. Czyni to z niego dzieło piękne, zachwycające i wzruszające.

Ocena: 7