Le milieu de l'horizon (2019)
Los to jednak przewrotny drań. Potrafi spełniać nasze marzenia, ale czyni to w taki sposób, że przeklinamy dzień, kiedy pomyśleliśmy życzenie.
Połowa lat 70. Upalne lato daje się rolnikom we znaki. Tragiczna susza zbiera mordercze żniwo. Ale dla Gusa są to jedynie niedogodności. Trwają wakacje i chłopak stara się cieszyć każdą chwilą. Kiedy spotykamy go po raz pierwszy, właśnie kradnie pisemko dla dorosłych, a w nim jest całe foto story ukazujące parę nagich kobiet. Dla dorastającego chłopca jest to prawie spełnienie marzeń. Lepsze byłoby jedyne zobaczenie całujących się nagich kobiet w rzeczywistości. Chłopak zmieni zdanie, kiedy rzeczywiście zobaczy dwie całujące się kobiety... jedną z nich okaże się jego matka.
Reżyserka przygotowała bogatą scenę. Mogło być o rodzinie, o dorastaniu na tle trudnych okoliczności, o pierwszych miłościach, o odkrywaniu niuansów ludzkiej egzystencji. Jednak te elementy nigdy nie zostają przez reżyserkę w pełni ograne. Korzysta z nich w ograniczonym stopniu, budując dość proste narracyjne budowle.
Czyni to z filmu rzecz przeciętną, pozbawioną emocji, głębszych myśli. Nawet upalne lato nie jest tu wykorzystane dla budowania atmosfery, a jedynie staje się wyjaśnieniem rolniczej katastrofy. Główny bohater miota się w tym wszystkim, ale jego działaniom brakuje tak naprawdę kontekstu. Nie sposób odgadnąć, dlaczego spośród wszystkich możliwych historii wybrana została właśnie ta skupiona na Gusie.
Ocena: 5
Połowa lat 70. Upalne lato daje się rolnikom we znaki. Tragiczna susza zbiera mordercze żniwo. Ale dla Gusa są to jedynie niedogodności. Trwają wakacje i chłopak stara się cieszyć każdą chwilą. Kiedy spotykamy go po raz pierwszy, właśnie kradnie pisemko dla dorosłych, a w nim jest całe foto story ukazujące parę nagich kobiet. Dla dorastającego chłopca jest to prawie spełnienie marzeń. Lepsze byłoby jedyne zobaczenie całujących się nagich kobiet w rzeczywistości. Chłopak zmieni zdanie, kiedy rzeczywiście zobaczy dwie całujące się kobiety... jedną z nich okaże się jego matka.
Reżyserka przygotowała bogatą scenę. Mogło być o rodzinie, o dorastaniu na tle trudnych okoliczności, o pierwszych miłościach, o odkrywaniu niuansów ludzkiej egzystencji. Jednak te elementy nigdy nie zostają przez reżyserkę w pełni ograne. Korzysta z nich w ograniczonym stopniu, budując dość proste narracyjne budowle.
Czyni to z filmu rzecz przeciętną, pozbawioną emocji, głębszych myśli. Nawet upalne lato nie jest tu wykorzystane dla budowania atmosfery, a jedynie staje się wyjaśnieniem rolniczej katastrofy. Główny bohater miota się w tym wszystkim, ale jego działaniom brakuje tak naprawdę kontekstu. Nie sposób odgadnąć, dlaczego spośród wszystkich możliwych historii wybrana została właśnie ta skupiona na Gusie.
Ocena: 5
Komentarze
Prześlij komentarz