Don't Look Up (2021)
Żart powtarzany traci na atrakcyjności. Adam McKay powinien to wiedzieć, w końcu jest specjalistą od komedii. A jednak od jakiegoś czasu pozostaje uwięziony w twórczej pętli, w której ciągle powtarza te same żarty zmieniając jedynie dekoracje.
Zaczęło się od "Big Short", w którym McKay w swój specyficzny sposób wziął na tapetę organizacje finansowe i wielki kryzys z początku XXI wieku. Z jajem i świetnymi pomysłami opowiadał o współczesnym świecie demaskując absurdalne mechanizmy, które leżą u podstaw funkcjonowania zachodniej cywilizacji.
Potem było "Vice", w którym ponownie McKay wziął na tapetę prawdziwe wydarzenia (tym razem związane z osobą polityka Dicka Cheneya). Z jajem i świetnymi pomysłami opowiadał o współczesnym świecie demaskując absurdalne mechanizmy, które leżą u podstaw funkcjonowania zachodniej cywilizacji.
A teraz przyszła pora na "Nie patrz w górę". Tym razem McKay wziął na tapetę fikcyjne wydarzenia związane z tematem możliwego końca świata wywołanego kolizją Ziemi z kometą. I znów z jajem i świetnymi pomysłami opowiadał o współczesnym świecie demaskując absurdalne mechanizmy, które leżą u podstaw funkcjonowania zachodniej cywilizacji.
Tyle że tym razem to już nie działa z tą samą siłą. Owszem, pojedyncze sceny wciąż było zabawne. Podobała mi się postać grana przez Cate Blanchett. To być może najinteligentniejsza osoba w całym filmie. Jest wszechstronnie wyedukowana, ma tony pieniędzy, a pracuje jako prezenterka telewizyjna, która w wolnych chwilach sypia z potężnymi lub przystojnymi facetami. Problem w tym, że te scenki rodzajowe nie układają się w równie ciekawe przesłanie. McKay zaczyna nudzić skupiając się na pozerstwie, na obsesji materializmem i konsumpcjonizmem, na dekadenckim nihilizmie czy cynicznym politycznym pragmatyzmie. O tym już zdążył powiedzieć i w tym filmie naprawdę nie mówi nic nowego. Nie mówi też nowym językiem filmowym. "Nie patrz w górę" jest więc dziełem wtórnym, które nie zostanie w pamięci tak długo jak "Big Short" i "Vice".
Ocena: 6
Zaczęło się od "Big Short", w którym McKay w swój specyficzny sposób wziął na tapetę organizacje finansowe i wielki kryzys z początku XXI wieku. Z jajem i świetnymi pomysłami opowiadał o współczesnym świecie demaskując absurdalne mechanizmy, które leżą u podstaw funkcjonowania zachodniej cywilizacji.
Potem było "Vice", w którym ponownie McKay wziął na tapetę prawdziwe wydarzenia (tym razem związane z osobą polityka Dicka Cheneya). Z jajem i świetnymi pomysłami opowiadał o współczesnym świecie demaskując absurdalne mechanizmy, które leżą u podstaw funkcjonowania zachodniej cywilizacji.
A teraz przyszła pora na "Nie patrz w górę". Tym razem McKay wziął na tapetę fikcyjne wydarzenia związane z tematem możliwego końca świata wywołanego kolizją Ziemi z kometą. I znów z jajem i świetnymi pomysłami opowiadał o współczesnym świecie demaskując absurdalne mechanizmy, które leżą u podstaw funkcjonowania zachodniej cywilizacji.
Tyle że tym razem to już nie działa z tą samą siłą. Owszem, pojedyncze sceny wciąż było zabawne. Podobała mi się postać grana przez Cate Blanchett. To być może najinteligentniejsza osoba w całym filmie. Jest wszechstronnie wyedukowana, ma tony pieniędzy, a pracuje jako prezenterka telewizyjna, która w wolnych chwilach sypia z potężnymi lub przystojnymi facetami. Problem w tym, że te scenki rodzajowe nie układają się w równie ciekawe przesłanie. McKay zaczyna nudzić skupiając się na pozerstwie, na obsesji materializmem i konsumpcjonizmem, na dekadenckim nihilizmie czy cynicznym politycznym pragmatyzmie. O tym już zdążył powiedzieć i w tym filmie naprawdę nie mówi nic nowego. Nie mówi też nowym językiem filmowym. "Nie patrz w górę" jest więc dziełem wtórnym, które nie zostanie w pamięci tak długo jak "Big Short" i "Vice".
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz