Windfall (2022)

Mężczyzna włóczy się po posiadłości. Po jakimś czasie orientujemy się, że to nie jest jego dom, że włamał się do niego i że go okrada. Ponieważ jest to początek filmu, nietrudno domyślić się, że kradzież nie udaje się. Gdy już miał opuszczać dom, okazuje się, że przyjechali jego właściciele. Próba wyślizgnięcia się chyłkiem też się nie udała. Pozostaje tylko jedno - wziąć ich na zakładników i liczyć, że uda się jakoś rozwikłać sprawę. A w międzyczasie cała trójka prowadzić będzie rozmowy, które odkryją ich prawdziwe oblicza nie tylko przed widzami, ale i przed pozostałymi członkami dramatu.

"Prezent od losu" w zamierzeniu ma być intensywnym dramatem psychologicznym na wzór kina noir sprzed paru dekad. Niestety kończy się tylko na podkradaniu estetyki. I to akurat wychodzi reżyserowi całkiem dobrze. Film jest fajnie sfilmowany i ma dopasowaną do reszty muzykę, czym buduje klasycznie noirowy klimat.

To, co niestety się nie udaje, to rozwijanie pełnokrwistych relacji. Niby aktorzy nieźle grają, a jednak interakcjom brakuje intensywności. Mocne dialogi okazują się jedynie zbiorami słów, za którymi nie idą w parze emocje, idee. Nie czuć tu gęstej atmosfery zagrożenia, fałszu. Wojna psychologiczna jest czyniona w sposób pozorowany, przez co w kilku kluczowych momentach motywacje postaci pozostają niejasne lub wręcz są iluzoryczne (ich zachowanie dyktowane jest wymogami scenariusza, a nie potrzebami bohaterów). Po wszystkim pozostaje więc ostry posmak zawodu.

Ocena: 5