Novitiate (2017)
Gdzie tematów sześć, tam widz nie ma co jeść. Po obejrzeniu "Nowicjatu" tak można sparafrazować znane powiedzenie. Są w tym filmie bowiem dwie historie. A każda z nich spokojnie mogła wypełnić pełnometrażową fabułę. Ponieważ muszą dzielić się czasem ekranowym, to obie na tym źle wychodzą.
Pierwsza z historii jest dość banalna. To opowieść o naiwnej młodej dziewczynie, która ucieka przed chaosem rzeczywistości rozbitej rodziny i nieprzewidywalnej matki w odmęty wyidealizowanego świata duchowości. W zakonnych obietnicach odnajduje spokój i pewność. Problem w tym, że nie zna ani siebie ani prawdziwego życia. I kiedy przebudzą się inne jej pragnienia, nie będzie posiadała umiejętności, by sobie z nimi poradzić. Wtedy odkryje, że bezrefleksyjna duchowość ma swoje ograniczenia. Prawdziwe religijne poświęcenie nie jest fantazją, lecz życiem.
Druga z historii jest o wiele bardziej interesująca. To opowieść o przeorysze zakonu, która życiu mniszki oddała 40 lat. To jej cały świat, jej tożsamość, jej sens istnienia. Ale są lata 60. W odległym Watykanie starcy rządzący Kościołem Katolickim budują reformę, która oznaczać będzie zniszczenie świata bohaterki. Być może księża wierzyli, że uwalniają kobiety z sideł średniowiecznych zabobonów. Jednak to, co dla jednych jest opresyjnym ciemnogrodem, dla innych jest wybawieniem, jest całym życiem.
Tę drugą historię chciałbym zobaczyć pogłębioną. Nie dość, że daje ciekawą perspektywę na religijność i duchowość, to jeszcze wprowadza intrygującą protagonistkę - kobietę zarazem kruchą oraz okrutną i twardą jak stal. Niestety w "Nowicjacie" stanowi ona raczej tło i dodatek do oczywistej historii seksualnego przebudzenia młodej kandydatkę na mniszkę. Jej historia jest tak banalna, że reżyserka nawet nie stara się poszukać ciekawszego punktu widzenia, ani rozbudować w niestandardowy sposób postać bohaterki. Zadowala się jedynie sprawną realizacją. A przecież takie "Ku mojej pamięci" udowodniło, że nawet w procesie odsiewania kandydatów na duchownych można odnaleźć fantastyczną opowieść.
Ocena: 6
Pierwsza z historii jest dość banalna. To opowieść o naiwnej młodej dziewczynie, która ucieka przed chaosem rzeczywistości rozbitej rodziny i nieprzewidywalnej matki w odmęty wyidealizowanego świata duchowości. W zakonnych obietnicach odnajduje spokój i pewność. Problem w tym, że nie zna ani siebie ani prawdziwego życia. I kiedy przebudzą się inne jej pragnienia, nie będzie posiadała umiejętności, by sobie z nimi poradzić. Wtedy odkryje, że bezrefleksyjna duchowość ma swoje ograniczenia. Prawdziwe religijne poświęcenie nie jest fantazją, lecz życiem.
Druga z historii jest o wiele bardziej interesująca. To opowieść o przeorysze zakonu, która życiu mniszki oddała 40 lat. To jej cały świat, jej tożsamość, jej sens istnienia. Ale są lata 60. W odległym Watykanie starcy rządzący Kościołem Katolickim budują reformę, która oznaczać będzie zniszczenie świata bohaterki. Być może księża wierzyli, że uwalniają kobiety z sideł średniowiecznych zabobonów. Jednak to, co dla jednych jest opresyjnym ciemnogrodem, dla innych jest wybawieniem, jest całym życiem.
Tę drugą historię chciałbym zobaczyć pogłębioną. Nie dość, że daje ciekawą perspektywę na religijność i duchowość, to jeszcze wprowadza intrygującą protagonistkę - kobietę zarazem kruchą oraz okrutną i twardą jak stal. Niestety w "Nowicjacie" stanowi ona raczej tło i dodatek do oczywistej historii seksualnego przebudzenia młodej kandydatkę na mniszkę. Jej historia jest tak banalna, że reżyserka nawet nie stara się poszukać ciekawszego punktu widzenia, ani rozbudować w niestandardowy sposób postać bohaterki. Zadowala się jedynie sprawną realizacją. A przecież takie "Ku mojej pamięci" udowodniło, że nawet w procesie odsiewania kandydatów na duchownych można odnaleźć fantastyczną opowieść.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz