Il divo (2008)

"Boski" to film, który poza granicami Włoch ma raczej małe szanse zyskać większe rzesze zwolenników. Jest zbyt mocno osadzony w historii tego kraju, zbyt wiele bierze za pewnik. Mimo sporej dozy przypisów, film jest jednak przeznaczony dla widzów, którzy znają historię Giulio Andreottiego. To bowiem, co widzimy na ekranie to ledwie migawki z jego ostatnich lat na piedestale. Paolo Sorrentino zresztą wcale nie kryje się z tym, że "Boski" nie jest filmem biograficznym. Wśród słów-kluczy najczęściej powtarzane jest 'enigma' – tym właśnie ma być Andreotti, a skoro jest enigmą, a fakty z jego życia są znane, ich powtarzanie i wyliczanie z typowym brakiem wdzięki filmowych biografii mijało się z celem.

I Sorrentino ma rzecz jasna rację. To, co nam serwuje to pompatyczna opera w połączeniu z błazenadą commedia dell'arte. Eklektyzm formalny połączono ze znakomicie przemyślaną strukturę, która z serii ledwie powiązanych scen buduje emocjonalny portret człowieka na szczycie władzy, który w bezwzględnej wierze w pragmatyzm posunął się tak daleko, że ma już przed sobą tylko drogę w dół. To mroczny, niejednoznaczny portret osobowości, która potrafiła swoje kompleksy i słabości zamienić w oręż trudny do pokonania. Postać Andreottiego mogłaby być spokojnie zastąpiona przez kogoś innego, jak choćby wspomniany w filmie Talleyrand. Mnie jednak najbardziej skojarzył się z Gajuszem Mariuszem – siedmiokrotnym konsulem Rzymu, który sporo dla Republiki uczynił, lecz nie brzydził się używać metod, o których stosowanie 2 tysiące dla później Andreotti będzie oskarżony. Swoją drogą to ciekawe: jeśli Andreotti to Mariusz, to kto jest Sullą? Berlusconi? A jeśli tak, to gdzieś tam już dorastają Pompejusz i Cezar...

"Boski" jest prawdziwą perełką od strony audiowizualnej. Interesujące kadry i bogata ścieżka dźwiękowa budują prawdziwie wysmakowane doznanie estetyczne. Mnie najbardziej spodobało się to, że wykorzystano "Pawanę" Gabriela Fauré'a.

Ocena: 7