Ted (2012)

"Ted" to komedia przeznaczona dla trzydziestoparoletnich fanów humoru Setha MacFarlane'a. Choć pewnie młodsi widzowie też się będą na niej bawić, to jednak właśnie ta grupa najbardziej doceni "Teda". Dla nich bowiem lata 80., z których zaczerpnięto wiele cytatów i odniesień, nie są bowiem czymś, co znają z powtórek z telewizji, a z własnej autopsji. "Flash Gordon" naprawdę jest filmem dzieciństwa, "Najdroższa mamuśka", "Knight Rider", "Zdrówko" i "T.J. Hoover" wprowadzą w sentymentalny nastrój. Podobnie jak Belinda Carlisle.

Całość zrobiona jest w charakterystycznym MacFarlane'owym stylu. To jest rzecz jasna siłą "Teda", ale i jego słabością. Ci bowiem, którzy znają "Family Guy" lub "American Dad" wiedzą, że stać go na rzeczy zabawniejsze. Gdyby porównać film z serialami, to "Ted" znalazłby się w gronie przeciętnych odcinków obu tych seriali, a jak każdy ich fan dobrze wie, przeciętnych odcinków nie ma tam zbyt wiele.

Oczywiście oznacza to, że jest to wciąż zabawny film. Cała sekwencja balangi z Flashem Gordonem czy bójka Teda z Johnem to humor pierwszej wody. Było też coś fascynującego w tym, jak tańczył Ribisi. Za to zupełnie nie spodobała mi się akcja na stadionie. Za dużo kiczu lat 80., za mało humoru.

Jednak pod komediowymi szatami kryje się dość ponury morał. "Ted" jest bowiem pochwałą niedojrzałości. Dorosłość jest tu postrzegana jako wielka strata dla jednostki, a nie jako zyskanie czegoś nowego. W komediach choćby Judda Apatowa infantylizm bywał na początku czarujący i uwodzący swoją beztroską, na końcu zaś demaskowany był jako balast. MacFarlane jednak pokazuje, że zaszliśmy już tak daleko, że balastem stało się oczekiwanie, że wydoroślejemy. W "Tedzie" MacFarlane pokazuje winnych. Lata 80 wychowały duże dzieci i od tej pory dorosłość z każdym kolejnym pokoleniem traci na atrakcyjności. A jeśli tak, to nie pozostaje nam - tak jak bohaterom - nic innego, jak być niedojrzałymi na serio.

Ocena: 7