God Bless America (2011)

Wow! Jestem pod wielkim wrażeniem odwagi twórców. Że też podjęli się nakręcić film, która tak łatwo mógłby się stać pożywką dla wszelkiej maści idiotów. Ale jeszcze bardziej dziwi mnie to, że ktoś w Stanach ten film obejrzał.

Od czasu "Cholernego świata" nie widziałem chyba równie bezwzględnej i tak udanej próby krytyki amerykańskiej cywilizacji przesiąkniętej prymitywizmem i opartej na stymulacji najgorszych instynktów. Kiedy główny bohater ogląda przykłady telewizyjnej papki, to choć są to rzeczy zrealizowane na potrzeby tego filmu, wyglądają dokładnie tak, jak większość reality show, jakie naprawdę można zobaczyć w telewizji.

Jednak twórcy poszli dalej. Z bohatera uczynili postać tragiczną, ale jednocześnie niebezpieczną. To osoba zdesperowana, dla której nie ma miejsce we współczesnym świecie. Swoje frustracje i sprzeciw kanalizuje w aktach czystego terroryzmu. I tu film jest najbardziej kontrowersyjny, ponieważ nasyca czarnym, absurdalnym humorem sceny mocno realistycznych rzezi. Są one zabawne (jak pierwsza scena rozstrzelania rozwrzeszczanego bachora i matka przesiąknięta jego krwią). Jednocześnie jednak wszystkie te sceny wyglądają dokładnie tak, jak wyglądają rzeczywiste masakry, do których dochodzi w Stanach i nie tylko. To budzi poznawczy dysonans, wywołuje niepokój i zmusza do głębokiej refleksji (lub całkowitego okopania się w bezpiecznym sposobie myślenia, podług formułki każącej odrzucić film jako obrazę). I to mi się właśnie w "Boże, błogosław Amerykę" spodobało najbardziej.

Plus dla świetnej pary aktorskiej. Joel Murray i Tara Lynne Barr stworzyli bardzo udane kreacje, powołując do życia jedną z najbardziej oryginalnych par seryjnych morderców.

Ocena: 7