Élève libre (2008)
Platon miał jednak rację, kiedy przekonywał, że relacja erastes-eromenos nie powinna przekraczać granic fizycznego kontaktu. Bo choć lekcja życia jest bezcenna, kłopoty, jakie ze sobą niesie, niepotrzebnie komplikują i tak mocno już zagmatwane życie.
Oto młody Jonas. Kiedy poznajemy go na początku filmu, jego życie wydaje się w rozsypce. Grozi mu wyrzucenie ze szkoły, bo po raz kolejny zawalił rok, jego rodzice są zajęci sobą, a pierwsze kontakty seksualne z dziewczyną są raczej frustrujące (choć dzieje się tak tylko dlatego, że za dużo się o seksie nasłuchał). Ale jest też trójka libertynów: Nathalie, Pierre i Didier. To oni wezmą pod swoje "troskliwe" skrzydła chłopaka, otwierając przed nim świat nauk ścisłych i tych bardziej frywolnych.
"Élève libre" mocno mnie zaintrygował. Nie tym, co pokazuje, ale tym, czego nie pokazuje. Przez prawcie cały film kamera koncentruje się na postaci Jonasa (nawet podczas meczu tenisowego widzimy tylko chłopaka, nie jego przeciwnika). Przez to motywacje i intencje osób znajdujących się wokół niego pozostają zagadką. I to jest właśnie fascynujące. Dlaczego trójka dorosłych ludzi tyle czasu spędza z niedojrzałym jeszcze chłopakiem? Dlaczego są tak bardzo otwarci w sprawach moralnych? Skąd pomysł, by wprowadzić go w świat seksu?
Ponieważ widzimy tylko ich zachowanie, ale nic więcej, trudno jest określić, na ile ich intencje są szlachetne, a na ile jest to perwersyjna gra. Cała sytuacja przypomina mi trochę historię z "Niebezpiecznych związków", gdzie naiwny Jonas (na początku filmu deklarujący, że chce się kochać tylko z miłości) staje się obiektem seksualnej gry. Reżyser niestety pod koniec filmu trochę psuje tę konstrukcję niepotrzebnie zostając w jednej ze scen z Pierre'em, przez co uchyla rąbka tajemnicy jego motywacji.
Niemniej jednak "Élève libre" stawia ciekawe pytania o to, gdzie kończy się otwieranie horyzontów światopoglądowych, a zaczyna deprawacja, o to, co jest, a co nie jest gwałtem. Dwuznaczność sytuacji sprawia, że nie ma na te pytania łatwych odpowiedzi. I to mi się w filmie tak spodobało.
Ocena: 7
Oto młody Jonas. Kiedy poznajemy go na początku filmu, jego życie wydaje się w rozsypce. Grozi mu wyrzucenie ze szkoły, bo po raz kolejny zawalił rok, jego rodzice są zajęci sobą, a pierwsze kontakty seksualne z dziewczyną są raczej frustrujące (choć dzieje się tak tylko dlatego, że za dużo się o seksie nasłuchał). Ale jest też trójka libertynów: Nathalie, Pierre i Didier. To oni wezmą pod swoje "troskliwe" skrzydła chłopaka, otwierając przed nim świat nauk ścisłych i tych bardziej frywolnych.
"Élève libre" mocno mnie zaintrygował. Nie tym, co pokazuje, ale tym, czego nie pokazuje. Przez prawcie cały film kamera koncentruje się na postaci Jonasa (nawet podczas meczu tenisowego widzimy tylko chłopaka, nie jego przeciwnika). Przez to motywacje i intencje osób znajdujących się wokół niego pozostają zagadką. I to jest właśnie fascynujące. Dlaczego trójka dorosłych ludzi tyle czasu spędza z niedojrzałym jeszcze chłopakiem? Dlaczego są tak bardzo otwarci w sprawach moralnych? Skąd pomysł, by wprowadzić go w świat seksu?
Ponieważ widzimy tylko ich zachowanie, ale nic więcej, trudno jest określić, na ile ich intencje są szlachetne, a na ile jest to perwersyjna gra. Cała sytuacja przypomina mi trochę historię z "Niebezpiecznych związków", gdzie naiwny Jonas (na początku filmu deklarujący, że chce się kochać tylko z miłości) staje się obiektem seksualnej gry. Reżyser niestety pod koniec filmu trochę psuje tę konstrukcję niepotrzebnie zostając w jednej ze scen z Pierre'em, przez co uchyla rąbka tajemnicy jego motywacji.
Niemniej jednak "Élève libre" stawia ciekawe pytania o to, gdzie kończy się otwieranie horyzontów światopoglądowych, a zaczyna deprawacja, o to, co jest, a co nie jest gwałtem. Dwuznaczność sytuacji sprawia, że nie ma na te pytania łatwych odpowiedzi. I to mi się w filmie tak spodobało.
Ocena: 7
Komentarze
Prześlij komentarz