Five Dances (2013)

Taniec, pasja, marzenia, miłość. Taniec wyrasta z pasji, jest ekspresją marzeń i zakwita w uczuciu. To samo można powiedzieć o życiu, które jest niczym więcej, jak bardziej skomplikowaną i nie tak skoordynowaną formą tańca. I tu i tu sam talent i pragnienia nie wystarczą, trzeba sięgać, chwytać, a kiedy upadnie się, powstawać i próbować raz jeszcze. Upór i konsekwencja prowadzi do upragnionego celu. Przynajmniej, jeśli jest się młodym i właśnie odkryło się miłość.

Szkoda, że nie znam się na tańcu. Nie jestem w stanie ocenić, jak dobre jest to, co pokazują aktorzy. Mnie chwilami wydawało się, że nie są aż tak świetni, że ich pozycje nie były dociągnięte, że tracili równowagę, gubili się, maskując to dość sprawnie, ale jednak. Mi pozostał ruch, muzyka i emocje. Tu nie mam twórcy nic do zarzucenia. Proces zakochiwania pokazał z wdziękiem i romantycznym zacięciem. Dwójka bohaterów jest zaś na tyle urocza, że ich związkowi kibicuje się całym sercem. Oczywiście zakochiwanie się jest łatwym tematem do oczarowania widzów, ale to nie umniejsza sztuki dokonanej przez Alana Browna.

Fascynował mnie też odtwórca głównej roli, Ryan Steel. Miałem wrażenie, że jego Chip to taki Jekyll i Hyde. Raz wyglądał niczym psina w klatce w schronisku dla zwierząt patrząca, jak odwiedzający zabierają wszystkie sąsiednie psy, a jego ignorują. Jest wtedy taki smutny, że chciałoby się go przygarnąć. Czasami jednak wygląda jak zadziorny błazen, pewien siebie i beztroski. Dziwnie było widzieć te dwie różne osobowości w jednej postaci.

Ocena: 7